strak spel, rattenkoppen en donkere wolken @ State-X New Forms (14/12/2012)

State-X New Forms is na het tiendaagse uitstapje van 2011, gewoon weer terug in haar oude en vertrouwde vorm: een weekendvullend en eigenwijs festival in het Paard van Troje.

Net als voorgaande jaren lijkt de eigenzinnige Haagse festivalganger zich te verstoppen in een klein hoekje. Uitverkocht was het festival allesbehalve, en dat is gezien de boeiende line-up best spijtig. Toch heeft zo’n halflege concertzaal ook zijn voordelen.

‘OTTO, OTTO!’
Terwijl een ernstig doktersgezicht volledig afgeplakt met tape, een gemene rattenkop en een traditioneel geklede chinees het podium beklimmen kan ik zonder enige moeite vooraan gaan staan, en me heerlijk vergapen aan dit bizarre schouwspel. Terwijl de eerste tonen inzetten, snap ik ineens waarom het publiek in eerste instantie een beetje aarzelend achterin de zaal is gaan staan. Het volume doet op zijn zachtst gezegd pijn aan de oren en  de energie en de gekte die van het podium worden afgevuurd, zijn behoorlijk spectaculair en bombastisch.  Muzikaal is Otto von Shirach niet zo heel erg sterk, maar daar lijkt het -bij nader inzien- toch wel heel erg enthousiaste publiek niet om te geven. Rechts van mij stuitert een meisje (druk maaiend met haar armen) door de zaal en scandeert: ‘OTTO, OTTO!’  De zaal is eigenlijk veel te groot voor het aanwezige publiek, en het lijkt of zij in de aanwezigheid van von Shirachs het dansen opnieuw hebben uitgevonden. Petje, (of moet ik zeggen rattenkop?) af voor Otto, want dit was wat je nog eens noemt ‘ een dikke gig’.

alek
Alek

Ondertussen is in de Foyer het aandoenlijk en behoorlijk gestoorde zuurstokduo Alek et les Japonaises neergestreken. Alek -glitteronderbroek en dito bretels, met op het hoofd een neon verlichte Kanye West bril- steelt de show met zijn galmende stem en opzwepende gitaarspel. Zijn vrouwelijke collega, ‘de japanner’ -miniscuul glitterpakje en draaiend propellertje op haar typisch Japanse kapsel- is misschien nog wel een tikkeltje idioter dan Alek,  en pakt het publiek volledig in. Ze rent dwars door het café heen, en roept als een kind dat een brutale toon aanslaat tegen haar moeder; ‘jullie kunnen nooit gekker zijn dan wij!’ Er ontstaat in de Foyer een typisch, gemoedelijk en kleinschalig festivalsfeertje waarbij onderlinge brede glimlachen op gulle wijze worden uitgewisseld. Langzaam maar zeker stroomt de Foyer vol en begint het publiek mee te dansen met deze glinsterende wilden. Wellicht blijft er op een plaat niet zoveel over van dit olijke duo, maar hoogstwaarschijnlijk is dit ook helemaal niet het doel van glitter & co.

Donkere wolken
Voor wat melodramatische accenten betrekt ondertussen de blauwe vrijdagavond lucht met donkere wolken van ‘Cloud’. In de grote zaal doemen vanuit allerlei hoeken wezens op die niet hadden misstaan in een boek over de zwarte Romantiek. In combinatie met de stuwende techno en Aerobics-achtige zang verandert de grote zaal van het Paard in een weirde wereld. Vanonder tafels vandaan kruipen vrouwen met haar tot aan hun knieën en op een plateau staat een gecontreerde ballerina klassieke plié’s uit te voeren. Op het scherm achter haar zien we projecties van een operatiekamer. Waar moet ik kijken? Wat zie ik? Wat betekent dit? En dan ineens laat ‘Cloud’  het publiek achter, in zichtbare staat van verwarring.

burma
Mission of Burma

Voor de wat meer nuchter ingestelde festivalganger ‘die niet voor al die kunstzinnige onzin maar -gewoon- voor de muziek komt’ zijn er bands als Tall Ships en de cultband Mission of Burma. Nog niet bekend met de legende van Mission of Burma? Let goed op: deze band werd dertig jaar geleden opgericht in Boston, maar lastte daarna noodgedwongen (gitarist Roger Miller kreeg last van tinnitus) een uitzonderlijk lange pauze in. Anders dan vele andere, oudere bands is dit geen typisch gevalletje van vergane glorie. Sinds 2002 is de band weer de studio in gedoken en hebben ze een aantal behoorlijk goede platen afgeleverd. Ook op State-X New Forms laten de mannen horen wat strak samenspel is. Het publiek is zichtbaar gecharmeerd van deze stenen post-punkrockers.

David- X lijkt voor dit festival in eerste instantie eerder geselecteerd op zijn naam dan op zijn muziek. Een Michael Jackson-achtige verschijning (inclusief hoed en snelle pasjes) die in de Foyer komt beatboxen. Ik hoor je denken: ‘Beatboxen? Dat weten we nou toch wel? Niets blijkt minder waar.  David-X zet de kleinste zaal volledig op zijn kop met zijn eigenhandige gemaakte instrumenten (een kunstig gefiguurzaagde viool en cello) en zijn weergaloze ritmewisselingen. Het duurt dan ook maar enkele minuten voor het publiek massaal uit haar stoel opstaat en David-X vergezelt met snelle pasjes.

Tot zover een sfeerimpressie van een eerste dag op het State-X New Forms festival.
Graag zouden wij de NS bedanken voor het onmogelijk maken van het bijwonen van dag twee.

tekst:
Inger van der Ree
beeld:
Otto Lindholm - (c) Stephan Vercaemer
geplaatst:
di 18 dec 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!