Zoals hier beloofd, brengen we ook verslag van het laatste deel van de concertmarathon die we afgelopen week liepen. Een marathon die ons na drie dagen Autumn Falls en na één rustdag bracht naar De Kreun in Kortrijk. Daar was het dag twee van Sonic City.
Dag één hadden we dus gemist. Die bood al veel lekkers met Suuns, Han Bennink, Demdike Stare en Fuck Buttons onder andere op de affiche. Maar een ingebouwde rustdag dus die ons weerhield van een uitstap naar het verre Kortrijk. Zondag waren we weer helemaal fris en monter, klaar voor een half dagje in de marges van de muziek.
Bij aankomst checken we nog even de tijdschema’s die her en der zijn opgehangen. Nog vijf minuten en dan begint Sir Richard Bishop eraan. Perfecte timing noemen wij zoiets. Maar wat doen dan al die instrumenten op het podium? En waarom begint de man er een kwartier later er nog niet aan? Nog een beetje later blijkt Clinic het podium op te stappen. Vier mannen met chirurgenhoedje op en mondmaskers aan. Drie van de vier ook in een chirurgenoutfit, één lid draagt een gebatikt shirt. Ja jongens, als je gaat voor een matching outfit, dan moet je het ook allemaal toepassen. Maar goed, de muziek dan maar. De artpunkers uit Liverpool komen op Sonic City vooral hun nieuwe met chirurgische precisie in elkaar gezette nieuwe album ‘Free Reign’ voorstellen. En laat dat nu net misschien wel hun minste album zijn. De band stoeit op het podium met weerbarstige elektronische rock en meer ingehouden werk. Maar echt overtuigen dat zit er niet in. Daarvoor haalt de band ook te veel ritme uit de set door de vele instrumentenwissels.
Toch even checken waar Sir Richard Bishop is gebleven. Daarvoor spreken we een bekende aan. De podiummixer van dienst, die later op de dag nog een bescheiden hoofdrol zal spelen trouwens. Blijkt dat Sir Richard Bishop nog niet aanwezig was toen hij moest beginnen spelen. Dat is ondertussen wel al gebeurd. Net als het instrumentarium van Swans. Terwijl dat al het podium wordt opgerold, om weer te verdwijnen achter een zwart gordijn wordt het podium klaargemaakt voor de gitaarvirtuoos van Sun City Girls. Eén stoel is voldoende voor de man. ‘No mic, it’s a short set today!’ geeft hij mee. Dan, na de kortste soundcheck aller tijden mag hij eraan beginnen. Nog snel geeft hij instructies mee aan de leden van Swans die ondertussen nog rommelen met hun instrumenten. ‘Be quiet back there’ en dan volgen drie, hoe moet je dat noemen, nummers van de man. Lange, improvisatie-achtige nummers op zijn akoestische gitaar. We horen psychedelische, vingervlugge gitaarimprovisaties die ons ontroeren. Nummers vol invloeden uit Indische ragga’s, maar ook soms mediterraan aandoende volksmuziek strelen onze oren. Muisstil is het in de zaal, een halfuur later volgt een luid en verdiend applaus. Sir Richard Bishop was indrukwekkend zoals hij daar zat op zijn stoel met zijn gitaar.
Aangezien de innerlijke mens riep en terwijl de aanwezige Koffie Queen haar inspiratie losliet op het schuim van de cappuccino lieten we Tim Hecker aan ons voorbij gaan. We duiken terug de zaal in voor de krautrock van Beak>. Dit zijproject van Geoff Barrow van Portishead kon ons met hun door lo-fi dub geïnjecteerde krautrock op het album ‘>>’ overtuigen. Benieuwd dus wat dat live ging geven. Veel zo blijkt. De groep heeft twee grote schermen bij waarop heerlijke lichteffecten uit tevoorschijn worden getoverd. En dat gebeurt ook uit de instrumenten. De groep legt een bij momenten verschroeiende groove neer. Eentje die de toeschouwers opzweept en eentje die ons helemaal overtuigt.
Dan is het bijna tijd voor de afsluitende act van weer een fijne dag op Sonic City. Michael Gira, met zijn witte stetson ziet hij er een beetje uit als de JR Ewing van de alternatieve muziek, staat hier in deze toch relatief kleine zaal met zijn Swans. Benieuwd wat het gaat worden, want vorig jaar tekende hij op Rock Herk voor één van de meest indrukwekkende shows die we ooit zagen. En dan kwam daar afgelopen jaar ook nog het monumentale album ‘The Seer’ bovenop. Dat Gira een perfectionist is bewijst hij al tijdens de soundcheck. Het volume van de monitors wordt stilaan opgedreven. ‘Come on, Jimmy ! Gimme more’ krijgt de podiummixer als instructie. Het geluid wordt zo lang opgedreven tot we tijdens de soundcheck al onze oordoppen in doen. Dit gaat luid worden! ‘Perfectionisten met een vijs los, het is belevenis’ zegt mijn kompaan. En dan is het tijd voor de Apocalyps. De groep neemt ons vanaf de eerste noot mee op wat een duistere, luide muzikale trip moet worden. De nummers uit ‘The Seer’ worden opgerekt tot golven van noise. Geluid dat ons als bij opkomende tij overspoelt. Hard en compromisloos. Gira zweept met uithalen op zijn gitaar zijn troepen op. Gira geeft met zijn wapperende handen aanwijzingen aan de bandleden. Als een steeds meer in trance rakende sjamaan gaat hij op zoek naar de catharsis. En dan stapt hij plots van het podium. Lichte paniek want de versterkers vallen één voor één uit. Te luid gespeeld? De magie wordt even doorbroken. Eens het euvel verholpen volgt nog een half uur durende lap lillende noise. Het titelnummer van de laatste plaat leek ons. We geven toe, het is soms moeilijk uit te maken want de nummers worden tijdens optredens zodanig vertimmerd dat ze haast niet meer herkenbaar zijn. Nu goed, Swans op Sonic City was hard, compromisloos en sloeg ons murw met hun twee uur durende marathon maar was wel net dat tikkeltje minder indrukwekkend dan op Rock Herk vorig jaar. Het eerste moment dat we onze oordoppen verwijderen horen we alleen nog doffe klanken. Dat doffe geluid bleef nog even hangen in onze oren.
Sonic City bewees met deze editie toch alweer één van de fijnere festivals van het jaar te zijn. Benieuwd wie volgend jaar de eer krijgt om te cureren.
Gezien: Sonic City, De Kreun Kortrijk, 2 december 2012