Rise and shine. De Gonzo (circus) crew heeft twee nachten als roosjes geslapen, in een ‘huis’ dat we zonder overdrijven als een stadskasteel kunnen omschrijven. Ramen als van kathedralen en een keuken waar we volgend jaar gerust een negende Pukkelpodium kunnen hosten. Chokri, hebben we u gisteren feitelijk ons nummer gegeven? Elk lid van de crew een eigen douche, al is die dan voor sommigen op kinderformaat, zodat zij slechts hun lichaam en niet hun hoofd kunnen reinigen. Maar verder geen klachten.
Het is half elf ‘s ochtends en de zon smelt onze benen los door onze veel te strakke en veel te zwarte broek – dat belooft weer een mooie dag te worden. Frank Deboosere was een beetje uit vorm, toen hij het weer voor deze week verzon. Maar verder geen klachten. Vandaag zullen we overigens te weten komen waarom Goat niet op Pukkelpop staat. Kort: het ligt niet aan Eppo (programmator van Pukkelpop, red.), wel aan Goat. We stand corrected!
Speciaal vroeg opgestaan om de martelbassen van The Haxan Cloak te mogen ondergaan. In mei tekende Bobby Krlic – samen met Mount Eerie – nog voor één van de indrukwekkendste concertavonden van dit jaar, en dus wilden wij er bij zijn, wanneer de man zijn claustrofobische ambient op het Pukkelpubliek losliet. Krlic moest dus om twaalf uur ‘s middags aan de slag met zijn op maat van de diepe nacht gecomponeerde ontregelde soundscapes. Naar omstandigheden ging ‘m dat nog goed af ook. De Castello was vanzelfsprekend niet gevuld, maar vooraan het podium leek het bij momenten écht nacht. Krlic switchte betrekkelijk snel van de ene track naar de andere. Op die manier was het moeilijker om diep in de drone te duiken, maar anderzijds hield hij zo het publiek – ofwel nét hun nest uit, ofwel nog steeds wakker na een lange nacht? – bij de les. Jammer wel dat de PA van de Castello het blijkbaar niet toeliet om onze ingewanden tegen onze rug te plakken, zoals The Haxan Cloak wél deed in de AB. Het zijn de sonische details die een goed concert verheffen tot een Ervaring.
Na de donkere elektronica van The Haxan Cloak stuiken we voor het eerst vandaag de Wablieft?!-tent in vandaag. De broertjes Meeuwis van The Sedan Vault duiken daar weer op na een lange stilte. Een stilte die er kwam na het vorige, conceptuele, album ‘Vanguard’ van vijf jaar geleden. De trailer voor hun nieuwe plaat ‘Minutes To Midnight’ die enkele dagen eerder verscheen belooft al veel goeds. Wij dus benieuwd. De groep is in die vijf jaar een lid kwijtgeraakt en bestaat enkel nog uit de drie broers. Maar ze hebben die vijf jaar ook duidelijk gebruikt om te werken aan nieuwe nummers. Elektrisch geladen indierock, nog altijd vol dreiging en spanning. Titels moeten we u echter schuldig blijven. Bij het slotnummer duikt Rutger Meeuwis in het publiek om van daaruit de toehoorders duidelijk te maken dat ze terug zijn. We kijken uit naar die nieuwe plaat, zoveel is zeker. Een portie eigenzinnigheid is altijd meegenomen in de Vaderlandse rock.
Rare jongens die Australiërs van Jagwar Ma. Uit de elektronische bakjes klinken bij begin van de set vogelgeluidjes. De gitarist en bassist betreden het podium alsof ze in een nokvolle Arena staan. Het was de Castello, jongens! Eén van de kleinere podia op Pukkelpop. Gabriel Winterfield had er voor gekozen om een hoedje met oorflappen te dragen tijdens het concert – ergens tussen Baden Powell en Goofy in. Kwestie dat het nog niet warm genoeg was in deze gesloten tent. Op hun debuut ‘Howlin’ hoorden we invloeden uit allerlei vaatjes, maar hier kozen ze duidelijk voor het verderzetten van de bekende madchester-sound. Baggy soundscapes met Ian Brown-achtige lijzige zang om zo langzaam naar een euforisch hoogtepunt toe te werken. Maar daarvoor moesten ze eerst wel langs een dalend middenstuk van het concert passeren. Eenmaal daar voorbij ging het richting climax met ‘Come Save Me’ en het clubby ‘Four’. Een hoogtepunt en dat vond ook het mooie meisje dat voor ons stond. Gelukzalig glimlachend trok zij richting uitgang van de Castello.
Hoe vaak we ondertussen The Soft Moon hebben gezien? We zijn de tel een beetje kwijtgeraakt. De laatste keer namen we ons voor om het even zo te laten. Toch konden we het weer niet laten om te gaan kijken naar de post-industrial wave van Luis Vasquez en zijn kompanen. De drummer en bassist leggen een strak krautachtig ritme op waarover Vasquez uitgepuurde klanktapijten mag weven met behulp van elektronisch speelgoed en een gitaar die klinkt als het donkerste uit de New Wave van de jaren 1980. Opvallend minder zang ook dan in vorige passages van de band. Maar als het dan zo ver is, schuurt de stem van Vasquez en schreeuwt hij zich schor. Vooraf hadden we even schrik dat de band hier niet op haar plaats ging staan in de Castello. Niets bleek echter minder waar, The Soft Moon bewees weer waarom ze eigenlijk een groter publiek verdienen.
Dilemma! Holy Other of Dans Dans? Gelukkig was er maar een kwartier overlap, en dus gingen we voor allebei. Ja papa, en ja FUN: you CAN always get what you want. Holy Other was het enige project dat een beetje overeind bleef op de TriAngle avond in de AB, vorig jaar. Die avond verknipte Holy Other live de zangpartijen van dezelfde zangeres die het concert van Balam Acab naar de verdoemenis zou zingen. Vandaag deed de man – hoewel nog steeds naamloos, al een poos niet meer verborgen achter een oversized hoody – het weer helemaal alleen, met zang uit een doosje. De klank was rijker en guller dan die van labelgenoot The Haxan Cloak, met hier en daar zelfs een uitstapje naar gemuteerde house. Maar toen pakten wij dus onze biezen om Dans Dans te gaan kijken…
Vorig jaar stond Bert Dockx met Flying Horseman ook al op Pukkelpop. Het was toen 51° Celsius in de Wablief!? (zonder overdrijven, zie ons verslag van vorig jaar). Buiten de opwarming van de aarde ter hoogte van de Wablief!?-tent speelde toen ook de eigenzinnige versterker van Matthias Cré Flying Horseman parten. Maar wie toen voor het eerst Flying Horseman aan het werk zag, spreekt er vandaag nog over.
Vandaag stond Dockx opnieuw in dezelfde tent, dit keer met Dans Dans, het instrumentale trio dat hij samen met Fred Lyenn Jacques en Steven Cassiers bemant. ‘Moeilijke muziek’ schreef iemand. Quatsch. Sommige mensen herkennen goeie muziek nu eenmaal nog niet als hij aan de deur aanbelt met de mededeling “hallo, ik ben de goeie muziek die u besteld had”. Géén onmenselijke temperaturen, vandaag, en ook geen technische problemen. In dat soort laboratorium-omstandigheden kan er voor Dans Dans weinig misgaan.
Dockx, Lyenn en Cassiers begonnen hun set met het van Tom Waits geleende ‘Yesterday Is Here’. Een gewaagde keuze, want één van de meest ingetogen tracks uit hun oeuvre. De plaatversie werd naar de festivalsetting vertaald mits een freaky middenstuk en indrukwekkend krachtig baswerk van Fred Lyenn Jacques. Vervolgens: ‘Gazelle’, met weerom een hoofdrol voor Lyenn, wiens bas er even hard inhakte als Steven Cassiers’ drum. Vervolgens: powerversies van ‘The Sicilian Clan’ (Morricone) en ‘Freedom Suite’ (Sonny Rollins). En dan plots onenigheid in het Gonzokamp: die freaky synthsessie in Bowie’s ‘Some Are’ moest korter! Nee, langer! Zwijg, of ik sla u de kop in!
Waarover we het wél eens waren: Dans Dans was duchtig bezig om de rest van de Pukkelpop lineup naar huis te spelen. En dan moest de afsluiter nog komen. Dockx’ eigen compositie ‘Au Hasard’ werd versneden met een flard van Sun Ra’s ‘Ancient Aiethipia’, in een bijzonder kubistische versie.
Iemand vertelde ons na afloop van het concert dat nogal wat mensen de Wablieft?! tent waren ontvlucht. Goed zo: een concert van Dans Dans onderscheidt dus nog steeds de mannen (m/v) van de muizen.
Eerlijk is eerlijk. Wij interviewden Amenra al in 2005 voor Gonzo (circus) # 76, maar het is pas sinds Roadburn 2013 dat we de populariteit van Amenra een beetje kunnen inschatten. Zonder al te veel te overdrijven, was één op drie bandshirts die dat weekend rondliepen in Tilburg afkomstig uit de Amenra merchandise-trommel. Maar ook op Pukkelpop was er voldoende volk van de Church of Ra aanwezig om de Wablief!? op te vullen.
De kracht van Amenra zit in totale toewijding. Wie op de eerste rij stond, was er getuige hoe Colin H. Van Eeckhout zijn oerkracht uit het diepste van zichzelf tapt: de man laadt zich tussen nummers dusdanig hard op, dat hij briest als een gewonde stier. Verder merkten we dat de band – geheel in lijn met de koers van ‘Mass V’ – het palet heeft uitgebreid – met ‘échte’ zang, extra percussie en mooie visuals, niet toevallig vaak krachtige natuurbeelden (vulkaanerupties, bergkammen en wolkpartijen). Het resulteerde in een show die nog krachtiger was dan wat we van Amenra gewoon waren. Amenra donderde door de tent, en voor we er erg in hadden was het voorbij. Om het hard te stellen: wie Amenra niet ondergaan heeft, was niet op Pukkelpop 2013.
Net gemist: de naar verluidt zéér fluorescente pre-show met aerobic-sessie van The Knife. Maar dat die pre-show zijn effect sorteerde, bleek al snel toen een verward en tamelijk dronken meneertje ons aanstootte: “hey, dit is toch wel de show van The Knife? Is dat normaal niet heel donkere muziek?”. Jaja meneertje, wacht maar.
Na een korte pauze startte de ‘echte’ ‘Shaking The Habitual’ show. Dat dat een veredelde soundmixshow was, kan ons verder niet verdommen: dat waren in het verleden hoogstwaarschijnlijk de passages van Kraftwerk en Daft Punk ook. Dat de choreografie niet van die aard was dat de Wimmen Vandekeybus en de Anne Teresa’s De Keersmaeker er van wakker moeten liggen: so what? De enige vraag is: “hebben we ons te pletter geamuseerd?”. Het enige antwoord: “fuck ja!”.
The Knife deed wat een band van hun formaat moét doen, anno 2013: vernieuwen. En als dat niet meer lukt binnen de context van een popsong met beats, moet daar desnoods een visbak fluorescente verf, een elektrische saxofoon, een koortje en een veredelde cheerleader-kliek aan te pas komen. De Knife-mayonaise pakte duidelijk: naar het einde van het concert toe stond de hele Marquee te dansen, inclusief wijzelf. En dat laatste is een kwaliteitslabel, want normaal gezien dansen wij alleen als er kogels op onze enkels worden afgevuurd.
Voor meer foto’s kun je ook terecht op onze Instagram.
(sb, ldw en mt)
Foto’s: Maarten Timmermans