Peter Hook & The Light

Peter Hook & The Light perform ‘Closer’

New Order deed recentelijk Brussel en Parijs aan, voor het eerst sinds lange tijd met Gillian Gilbert weer in de gelederen, maar zonder bassist Peter Hook. Hook heeft het gehad met New Order, maar niet met toeren. En zeker ook niet met zijn eerste band, Joy Division. Als Peter Hook & The Light voert hij al een tijdje integraal de albums van Joy Division uit. Na ‘Unknown Pleasures’ was dit najaar ‘Closer’ aan de beurt.

Peter Hook & The Light
Peter Hook & The Light

Hoewel alles aan Joy Division wat minder beladen voelt dan, zeg, twintig jaar geleden, blijft het een beetje een kwestie, mensen die ‘iets’ met de erfenis van de band doen. ‘Heiligschennis’, heette het lang. Ian Curtis’ zelfmoord maakte voortijdig een einde aan de carrière van de band, en gaf voor altijd een enorm extra gewicht aan de teksten en muziek. Maar wat door Curtis’ tragische dood en de twee in marmer gebeitelde albums soms over het hoofd wordt gezien, is dat Joy Division ook gewoon een rock band was. Rock bands schrijven rock songs, en die zijn gemaakt om live te spelen en te horen. Zeker als ze zo goed zijn als die van Joy Division. En als iemand ze speelt, dan liefst iemand die weet waar hij het over heeft, en niet Moby of een rammelende coverband.

New Order speelde af en toe wel eens een nummer uit de eigen prehistorie, maar beperkte zich altijd tot de ‘hits’ – ‘Love Will Tear Us Apart’, ‘Transmission’ – en in versies die net zo gelikt klonken als dat de band zelf was geworden. Enter Peter Hook & The Light. Al eerder gaf Hook – ‘Hooky’– er blijk van geen enkele intentie te hebben het verleden los te laten. Hij toerde als gastlid van Factory-labelmates Section 25, schreef een zeer vermakelijk boek over de befaamde club The Hacienda (‘How Not To Run A Club’), opende een nieuwe club in het voormalige hoofdkantoor van Factory Records (met een Factory-catalogusnummer als naam: FAC 251) en begon The Light met als voorlopig enige reden om Joy Division-nummers te kunnen spelen.

Vanavond zal de band integraal ‘Closer’ uitvoeren, het tweede Joy Division-album. Wat ons betreft een van de beste platen ooit gemaakt, maar er zijn veel meer nummers die we zouden willen horen. Alles eigenlijk. Bij het concert eergisteren, in Eindhoven, bestond de toegift uit de complete set die Joy Division daar drie decennia jaar geleden speelde. Dat ze hier hetzelfde zullen doen lijkt teveel gevraagd – Joy Division speelde op 11 januari 1980 in Paradiso twee sets omdat er geen voorprogramma was – maar we hopen dat in ieder geval onze favoriet ‘Dead Souls’ langs zal komen. Geen zorgen: na een korte, en vrijwel onverstaanbare film, begint de band met precies dat nummer. Nog een aantal nummer van voor ‘Closer’ volgen – ‘Novelty’, ‘These Days’ en de Warsaw-song ‘Leaders Of Men’ (trouwens ook de titel van een recent opgedoken bootleg met een concert uit 1977 met drie tot nog toe onbekende Warsaw-nummers; in de blogosphere gaat het gerucht dat Hooky hier ook achter zit). “These songs were chosen by my son,” vertelt Hooky ons, die weliswaar een bas omheeft, maar vanavond vooral zal zingen en het bassen overlaat aan zijn zoon. Het geluid is dan ook op orde, en wanneer ‘Atrocity Exhibition’ wordt ingezet, is het duidelijk wat er gaande is. Hier staat een prima band met een kwart Joy Division er in, die zeer kundig een heleboel nummers speelt die we nog nooit eerder live konden horen. Niet in een update of modern jasje, maar ook niet krampachtig met het geluid van toen of als op de plaat. Added bonus: Hooky’s stem blijkt redelijk in de buurt van die van Ian Curtis te komen, iets wat voor New Orders Bernard Sumner zeker niet geldt. Heel ‘Closer’ wordt netjes in volgorde afgewerkt, en wanneer ‘24 Hours’ zich aandient hebben we opeens kippenvel. Als de laatste toon van ‘Decades’ is weggestorven, en de band terugkomt voor de eerste toegift, speelt ze doodleuk bijna de helft van ‘Unknown Pleasures’, ‘Atmosphere’, opgedragen aan Joe Strummer, die vandaag negen jaar dood is, en ‘Love Will Tear Us Apart’, opgedragen aan… Santa Claus. Het past de man die ooit in de video ‘New Order Story’ op de vraag wie het meest luie New Order-bandlid was zonder aarzeling antwoordde “Ian Curtis – haven’t seen him doing anything for years”. Dat de band afsluit met ‘Ceremony’, het nummer dat Joy Division zelf nooit meer opnam, maar de eerste single werd van New Order, heeft een logica die voor zich spreekt. We kunnen het niet anders zeggen: dit is wat je wil. We zien reikhalzend uit naar het moment dat The Light terugkomt om ‘Movement’ te spelen, het eerste album van New Order, ook al een band die we nooit live zagen.

22 december 2011, Melkweg, Amsterdam

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
IMAG0235
geplaatst:
vr 23 dec 2011

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!