Off Centre festival – Melkweg, Amsterdam – 27 & 28 mei 2010

We struinen verder op het Off Centre festival. Een impressie van dag twee en drie waar de avonden roerig en de nachten lang zijn.

OC 5 The Field
The Field

The Field heeft op plaat prachtig werk afgeleverd. Het eerste album ‘From Here We Go Sublime’ alweer uit 2007 is een fantastisch debuut geweest waar Axel Willner mooie, slimme, en vooral sfeervolle techno maakte. Waar veel genregenoten de klinische klik bleven opzoeken, zocht The Field het in warmte en gelaagdheid. Een tweede album is altijd lastig, maar The Field overtrof zichzelf vorig jaar met ‘Yesterday and Today’. Het toeren met LCD Soundsystem en !!! heeft zijn sporen achtergelaten en muzikanten (onder andere Battles drummer John Stanier) droegen bij aan het avontuur wat zo goed uitpakt op dit laatste album. De techno is nog steeds de hoofdmoot, maar de onderliggende laag aan funk en strakke drumpatronen gaf een mooie crossover en deed bij vlagen zelfs aan een Manuel Göttsching denken. En ook live weet The Field zich perfect de onderscheiden van het leger aan macbookartiesten en opent Willner met drie man versterking de tweede dag van het festival in de Sugar Factory, recht tegenover de Melkweg.

Alle favorieten van beide albums komen voorbij en is het voor de meeste aanwezigen een feest der herkenning. De fusie tussen techno, gitaar en drums werkt fantastisch en is het geluid even aanstekelijk als het zien van de band in actie. Gelukkig maar, want dergelijke concepten waar de drumcomputer door het echte werk wordt ontvangen, hebben nog wel eens desastreus uitgepakt. Muzikaal zat het meer dan snor. Een uitstekend begin van wat een lange nacht zou worden.

OC 6 Mathias Aguayo
Matias Aguayo

Na het nodige naborrelen in de Sugar Factory wandelen we naar de overkant. Inmiddels is het even na middernacht en is het wachten tot Matias Aguayo aan zijn set begint in de kleine zaal. De Argentijn heeft patent op koebellenhouse van de goede slag. De Zuid-Amerikaanse invloeden zijn nooit ver weg en ook deze nacht laat Aguayo het zonnetje schijnen in de donkere zaal. En blijkt tevens een goede performer te zijn en grijpt zo nu en dan de microfoon en neemt met gemak de vocalen live voor zijn rekening. Aanstekelijk. Aguayo verdwijnt, en Glitterbug & Ronni Shendar nemen het roer over. Het Apple-oog staart steriel in het donker en sfeervolle minimal, maar net even te modaal, vult de ruimte. Helaas doen de bezoekers dat niet, en is de oude zaal inmiddels zo goed als leeggelopen, en dat zou de rest van de nacht zo blijven. Jammer toch voor de afsluitende Efdemin met het mooie nieuwe album ‘Chicago’, want te weinig dagkaarten verkocht en een James Holden in de grote zaak doet alle aanwezigen lokken. Ik laat de meute nog  even voor wat het is en bekijk de stand van zaken in de intieme theaterzaal op de bovenverdieping. Helaas, ook hier is het veel te rustig en mag de Nederlander Delta Funktionen voor slechts een select gezelschap zijn visie op atmosferische techno schatplichtig aan de hoge heren uit Detroit vertonen. Terug naar de Max waar James Holden zijn technotrance speelt voor een volle bak. Toch spijtig voor de artiesten in de overige zalen die niet het publiek krijgen wat ze verdienen. Niets ten nadele van het festival zelf, slechts een constatering dat er minder kaarten zijn verkocht dan gehoopt, en dus bleek dat drie zalen teveel van het goede was.

MVE9524
Kelpe

We spoelen vooruit naar een dag later waar ik om 00:30 op de fiets stap richting de inmiddels vertrouwde bestemming voor de nacht. De dubsteppers maken zich op voor een nachtje moshen in de oude zaal. Juha van Viral Radio opent sfeervol met downtempo dubstep, sferische beats en gebroken hip-hop. Kelpe zorgt voor nog meer diversiteit en past prima tussen de dubstep met zijn elektronica vermengt met hip-hop invloeden. Net zoals The Field haalt ook de Brit de muzikant bij zijn optredens en is de wisselwerking tussen de drummer en de elektronica geslaagd. Alhoewel het bij vlagen toch teveel naar zonnige trip-hop neigde, blijven de drumbreaks onder het tapijt aan ambientklanken een beproefd recept dat zelden verveeld.

Na Gold Panda de man waar iedereen op zat te wachten. Hyperdub-baas Steve Goodman aka Kode9 is keizer en koning tegelijk in het land van de zware subbassen en heeft eigenhandig gezorgd voor de doorbraak van de dubstep op het vaste land. Zijn catalogus van gitzwarte beats vol paranoia en vervreemding gaven zelden zo getrouw het beeld weer van grootstedelijk pessimisme. Deze nacht geen live-optreden en wordt er ‘gewoon’ plaatjes gedraaid. Eigenwijs wordt er geopend met Destiny’s Child (of was het toch TLC?) om direct verder te koersen met Luke Vibert. Een goed begin, maar op wat klappers na en uitwassen naar vierkwarts kon de set niet op gang komen. En dat gold ook voor het publiek. Waar normaliter het dak eraf gaat, de moshpit tot aan de bar het hellepad vormt en er meer bier in de lucht zweeft dan in de strot, bleef het deze avond buitengewoon tam. Ook FaltyDL kon het feest niet meer op gang krijgen. Het klokje tikt inmiddels 4:30, een laatste slok wordt genomen en slaap lijkt een goed plan. Al peddelend naar het huis wordt nog even nagedacht waarom deze avond met een uitstekend programma, even divers als relevant, niet de gewenste sfeer en juiste bezoekersaantallen kon genereren.

tekst:
Martijn Venekatte
beeld:
OC-5-The-Field
geplaatst:
zo 30 mei 2010

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!