Off Centre
In de vertrouwde kleine zaal van de Melkweg is het de eer aan Dopplereffekt om het festival te openen. Een naam om u tegen te zeggen en al jaar en dag voer voor de nodige speculaties dankzij de deken van geheimzinnigheid waar de leden zich lang onder hebben verschuilt. De bezetting mag bij vroegere werken nog steeds een mysterie zijn, maar Gerard Donald is de drijvende kracht achter Dopplereffekt. Begonnen als hommage aan het werk van het mythische Drexciya – waar Donald samen met de in 2002 overleden James Stinson het electrolandschap voorgoed heeft veranderd – vertolkt Dopplereffekt nihilistische toekomstmuziek waar de wetenschap de grootste bedreiging voor de mensheid vormt. En net zoals het moederschip Drexciya, bleef ook Dopplereffekt diep verstopt in de schaduw van eigenzinnigheid en hield zich ver weg van interviews, live-optredens en iedere vorm van persoonlijke exposure. Donald deed nog eens extra verwarring zaaien met vele aliassen als Japanese Telecom, Arpanet en Heinrich Mueller zonder ook maar één aanwijzing weg te geven op de platenhoezen. Het rookgordijn is sinds een paar jaar redelijk opgetrokken mede dankzij een interview in The Wire, en de start van een carrière op de bühne. Daar mocht de wereld voor het eerst kennismaken met het verborgen lid Michaela To-Nhan Bertel, die waarschijnlijk sinds ‘Linear Accelerator’ (2003) een constructieve bijdrage levert aan Dopplereffekt.
Dopplereffekt
In de welbekende apathische pose staan Gerard en Michaela tegen over elkaar, gemaskerd, stoïcijns, ieder een Korg voor het bewegingsloze lichaam. Track na track wordt de gecultiveerde sound van afstandelijke electro drijvend op minimalistische synths achteloos gepresenteerd. Het mag benoemingswaardig zijn hoe lang Gerard Donald blijft manouveren binnen de eigen gestelde marges van zijn elektronische geluid. Bij Dopplereffekt zal de wetenschap, het minimalisme en de klinische ritmes altijd het uitgangspunt vormen, wat er ook gebeurd. En dat is knap. Maar enkelen weten trouw te blijven aan een zelfgecreëerd uniek geluid. Oud werk van het album ‘Calabi Yau Space’ (Rephlex, 2007) vermengt zich met recente uitgebracht plaatwerk, en ook het zijproject Zerkalo komt voorbij. Het bad van afstand en vervreemding loopt langzaam vol. Maar hier en daar luisteren we ook naar minder indrukwekkende stukken, en de aandacht verslapt direct. Maar toch, het is nooit lang wachten tot de juiste koers weer is gevonden, en is het weer goed vertoeven in het spectrum van de electro uit de verre toekomst.
Gerard en Michaela zijn twee wassenbeelden. Echter een nerveus spartelende linkerhand van Donald doet dat idee doorbreken. Hij is de dirigent, Michaela volgt en neemt over waar nodig. Toegegeven, de sequencer doet grotendeels het werk, bij vlagen speelt Gerard akkoorden en houdt Michaela de armen strak langs het lichaam. Zo is het, en waarschijnlijk nooit anders geweest. Na een uur is het slot aldaar, het up-tempo stuk doorbreekt al vroegtijdig de droom. Dansen doen we tenslotte maar later. Heer en dame verdwijnen van het podium en de Korgs mogen het applaus in ontvangst nemen. De machine regeert, en de mens weet dat stiekem maar al te goed.
De vloer loopt snel leeg. Sigaretten en bier roepen maar niet te lang. Funckarma treedt aan. Twee Apple-logo’s staren in het niets en zo doen de gebroeders Funcken mogelijk ook. Het is alles behalve een logisch gevolg op Dopplereffekt, en helaas maken de heren bar weinig indruk. Deze Nederlandse vertolkers van de uitgemolken Warp-sound van de jaren ’90 konden helaas nooit tippen aan de inspirators. IDM voor miljoenen, gezichtloos, altijd net even te flauw en te lief. Uitstapjes onder de noemers Quench en Cane mochten ook niet baten. En anno 2010 zit die sound er nog steeds ingebakken, en kan de verhipte beats geleend uit dubstepland niet verbloemen dat Funckarma geen plaats heeft op een festival dat ‘vernieuwende’ muziek wenst te pretenderen. Gelukkig is er altijd nog bier, en Applescal.
Applescal
De jonge Haarlemmer gooit hoge ogen met zijn laatste release ‘A Mishmash of Changing Moods’. Een mooie exercitie waar gebroken beats prachtig aansluiting vinden met warme synths, en is duidelijk de release van dit moment voor het Keulse Traum Schallplatten. Helaas is er live weinig terug te vinden van de rust en melancholie die heerst op het album, en tapt Applescal uit een vaatje van Border Community, waar mannen als James Holden en Nathan Fake flirten met trance binnen de techno. Het was iets teveel four-to-the-floor, enigszins logisch voor het dansminnende publiek op dit tijdstip, maar kon geen indruk maken en was het optreden slechts een exercitie zoals zo vaak behoord in dansvloerland. Gui Borratto begon nog ergens om 2:30. Dat was echter te laat voor uw recensent, want er lag op dat moment nog drie dagen nachtwerk in het verschiet.
Reacties
Geachte Lambikske,
Ten eerste maak ik de kanttekening bij Dopplereffekt (let op de k) dat de sequencer grotendeels het werk doet en de input van beide ietwat gering is. Maakt dat een slecht optreden? Wellicht heeft u inhoudelijk nog wat te melden over de muzikale kant en de act in kwestie. Ten tweede vraag ik mij af wat u met ‘echt live’ bedoelt. De verwijzing naar een zuivere laptopact lijkt mij dan ook niet geheel de juiste. Daarbij bent u geheel gerechtigd Funckarma hoog in het vaandel te hebben staan, maar – zoals u heeft gelezen – deel ik uw mening niet.
En verder lijken aannames over mijn persoonlijkheid en afkomst niet geheel op zijn plaats, en knap dat u dat allemaal kan baseren op één stuk. Op de man spelen is altijd wat flauw en onnodig, en staat een inhoudelijke discussie al snel in de weg. U zit er dan ook zeldzaam ver naast, en dan mij verwijten bevooroordeeld en ondoordacht te zijn. Enfin, terug naar de inhoud.
Een sneer naar Applescal? Zijn laatste plaat is fantastisch maar vind het spijtig dat daar niets van terug te horen was en zijn techno geen opzien baarde. Het enige verwijt dat kan worden gemaakt is dat ik niet benadruk dat Applescal een uiterst talentvolle producer is, en een welkome aanwinst waar we hopelijk nog veel van gaan horen. Maar dan live wel graag wat meer de diepte in, maar blijkbaar vertaalt u dat als ‘stilstaan’.
Graag nodig ik u uit ook de rest van mijn verslagen van dit festival onder de loep te nemen. Wie weet kan u zich daar wat meer in vinden. Deze zullen zo spoedig mogelijk volgen. Overigens was u zelf op deze avond aanwezig? Dat kan ik niet uit de tekst opmaken.
Uw recensent,
Martijn
geachte recensent
het gegeven om 2 alter ego’s van de broers funcken net zo af te kraken als hun funckarma pseudo, geeft al aan dat u een bevooroordeeld mens bent.
De vraag is dan ook hoe serieus een willekeurig lezer uw woord moet nemen.
Ook blijkt u niet echt over doordachtheid te beschikken, anders had u uw afkeer van de funckens wel beter omschreven.
Maar goed, ter zake:
Misschien had u uw commentaar moeten beperken tot een recensie van de optredens zelf. En als U een zichzelf recht in de ogen kijkend mens durft te noemen, was u al eens begonnen met kritiek op de grote mini playback show van uw cult helden dopplereffect.
U zult de broers funcken nooit betrappen op een identieke liveset, hoe vervelend u die ook mag vinden. Gewoonweg vanwege het feit dat zij het vooral voorzichzelf iedere keer anders willen maken, en ook echt live zijn.
Ook geeft u Applescal een sneer uit de pan, ook onrechtvaardig ben ik van men ing. Deze jongen, net als de funckens gaan wel gewoon met de tijd mee, en heeft daar een afwisselende dance liveset met dikke sound laten horen
Het feit dat u de grote mini playback show niet eens doorhad, en u met uw leeftijd waarschijnlijk al net zolang stilstaat als u doppler vrienden
geeft aan dat uw tijd als recensent over is.
Objectiviteit is het beginsel van uw vak.
Was u al lang kwijt, ofniet ?
Ik hoor hier een sikkeneurige betweterige belg, die zijn mede landgenoten geen eer aandoet. U lijkt wel een hollander……