Lowlands 2008

Standaard in hetzelfde weekend in september vinden Lowlands en Pukkelpop plaats. Het Belgische festival heeft altijd een net iets rauwer randje dan de Nederlandse variant, maar in 2008 ontloopt de programmering van beide festivals elkaar nauwelijks.

Lowlands wordt afgetrapt met een spoken word-performance van Henry Rollins. Tot de groep van eerste muzikanten behoort Duitser Fenin. Hoe moeilijk wil je het publiek hebben? Koud op het festivalterrein en dan gelijk dubby minimal voor de kiezen krijgen, meer dan wat apathisch starende types krijgt Fenin niet te zien. Dan heeft Roni Size een enthousiaster publiek. De voeten zijn inmiddels opgewarmd en iedereen wil wel een dansje wagen op deze zonnige eerste Lowlandsmiddag. Maar hoe serieus moeten we Size nog nemen? Tien jaar terug stond hij ook al op de Lowlandsplanken en inmiddels draagt hij voor de vierde keer het Lowlands polsbandje voor artiesten. Muzikaal heeft hij niet veel nieuws te melden. Samen met Reprazent zet hij een show met klassiekers neer en daarnaast nog wat werk van ‘New Forms²’

Dan is Neerlands hiphoptrots Pete Philly & Perquisite vernieuwender bezig. Met een dominante rol voor Perquisites cello en een vlijmscherpe Pete Philly is de aandacht van het massaal toegestroomde publiek puur en alleen voor hun muziek. Geen spring- en dansfeestje, maar wel allemaal meezingen. In dezelfde tent volgt daarna Hot Chip. Het lijkt alsof het Lowlandspubliek nog niet massaal ‘Made In The Dark’ heeft aangeschaft, want het kost ze een kwartiertje om er een beetje in te komen. Terwijl de Britten vanaf de eerste minuut er met volle overgave ingaan en het gelijk als een klok klinkt. Wanneer de chips in het publiek eindelijk warmgedraaid zijn dan wordt het vijftal in de armen gesloten en geeft men zich over aan de dampende electropop.

Ook Santogold kan overal op bijval rekenen. Maar hebben al die mensen dan haar album niet geluisterd of verwachten ze van een concert niets anders dan een exacte kopie van dat album? Er is namelijk geen afwijkende noot te horen tijdens het concert, dan hadden ze net zo goed een cd’tje aan kunnen zetten. Het beste vertier wordt geboden door de twee danseressen aan weerszijden van Santogold. Junkie XL gaat springend de Lowlandsnacht in, net als zijn publiek. Maar hoewel de producer nog wat hoogte maakt is het met de diepte ver te zoeken. Het gebeuk blijft aan de oppervlakte hangen.

De volgende dag zijn het de Nederlandse zangers die al behoorlijk vroeg met veel komen opdagen om 50 jaar Nederlandse popmuziek te vieren met het zingen van klassiekers uit eigen land. Denk aan Doe Maar door Jeroen van Koningsbrugge, de Dolly Dots door Wouter Hamel, André Hazes door Lucky Fonz III, Normaal door Denvis en Urban Dance Squad door Jawat! Dat is niet bij ieder nummer even interessant, maar in veel gevallen verrassend goed en vermakelijk.

Hetzelfde geldt voor The Opposites en de Jeugd van Tegenwoordig die samen slechts een uurtje vullen. Deze hiphoppers hadden ook op een later tijdstip in een nog grotere tent kunnen staan, want heel Lowlands wil de hitjes meezingen. De publiekslievelingen worden massaal toegejuicht.

Dat het zelfs nog harder kan, wordt bewezen bij N*E*R*D. Toch leuk om te zien dat niet iedere Amerikaanse rapper zwaar beneveld op de Nederlandse podia staat. Pharrell wil dat iedereen tot ver buiten de tent meedoet en het lukt hem uiteindelijk ook om een springrecord te vestigen met zijn publiek. De band laat indruk achter, niet zozeer muzikaal, maar wel als ultieme festivalband.

Het getingeltangel van het jonge Los Campesinos! is dan weer van een hele andere orde. Wel leuk, maar duidelijk nog niet volgroeid. Terwijl het grootste deel van het Lowlandspubliek bij Franz Ferdinand staat, wachten de danceliefhebbers vol verwachting op Digitalism. Het Duitse beukwerk gaat erin als koek, maar ook hier het Junkie XL-euvel, wel hoogte maken maar niet de diepte ingaan. Dat doen de Sex Pistols weer wel, maar dan als dieptepunt van het festival.

Op de Dag des Heren, de afsluitende zondag, wordt het bal geopend door Fucked Up waar zanger Pink Eyes indruk maakt. Hij heeft de circle pit al snel aan de gang en trekt in hetzelfde tempo zijn shirt uit. Mans corpulente behaarde lichaam is geen pretje om naar te kijken, maar dat is zijn achterwerk ook niet en die laat hij ook geregeld zien. Schreeuwen kan de man wel, maar zijn collega’s zijn nog beter. Dit zijn wel hele lange nummers voor een regulier punkbandje en ze blijven ook nog eens interessant. Pink Eyes ligt inmiddels als een gestrande walvis op een speaker. Zeer de moeite waard.

Toch komt het hoogtepunt van Lowlands van een paar invallers. Benga, Skream en Artwork vormen Magnetic Man en met drie laptops maken ze briljante dubstep. De kleine keet is niet eens zo uitpuilend als in de rest van het weekend, maar wie wist er van deze mannen? Ze stonden aanvankelijk niet eens op het programma. Het klinkt echter briljant en het wordt gelijk duidelijk dat niemand dit nog gaat overtreffen.

Simian Mobile Disco doet nog een goede poging, maar de beste beat kwam toch van de dubsteppers. En ook ?uestlove van The Roots legt een leuke beat neer, de band treedt inmiddels zelfs met een sousafoon op. Een beter live hiphopband is er niet te vinden. Maar ook zij kunnen de herinnering aan die drie dubsteppers niet doen verbleken. De smakelijke kers op de mooie Lowlandstaart van 2008.

tekst:
Alex van der Hulst
geplaatst:
wo 20 aug 2008

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!