Le Guess Who? – vrijdag

lgw2 Dag twee van de Le Guess Who? biedt meer om naar te luisteren dan de eerste dag. Toch is het kiezen waar je naar toe gaat bij sommige concerten een stuk makkelijker. Ruim voor aanvang van het optreden van Suuns wordt de mededeling verspreidt dat het in Tivoli de Helling afgeladen vol is. Dat is jammer want die naam gonsde door de stad. Gelukkig stonden er nog genoeg andere concerten op stapel. (jn)

Jana Hunter komt uit de stal van Devendra Banhart. Hij heeft haar ontdekt, net zoals Joanna Newsom. Die laatste is een knappe jonge vrouw met een mysterieuze verschijning. Dat is Hunter niet. Zij staat met haar band Lower Dens in EKKO en ziet er uit als een vent. Of beter gezegd, een nerdjongetje van dertien: kort plakkerig haar, slobbertrui, nietszeggende broek. Haar toeschouwers vragen zich terecht af of dit nu een man of een vrouw is. Ook haar muziek laat in het midden wat het nu is: psychedelica, pop, avant-garde. En zelfs de kwaliteit is niet duidelijk. Hunter bracht voordat ze met Lower Dens begon zelf wat platen uit. Platen vol mooie, betoverende liedjes. Dat maakte ons nieuwsgierig. Toen single ‘Brains’ vervolgens op het internet verscheen waren we lyrisch. Maar toch is de plaat Nootropics niet zoals we hadden gehoopt. Het album bevat zeker wat mooie liedjes, maar zakt bij voortkabbelende nummers helemaal in. En zo is het ook vanavond. Het eerste half uur is interessant, Lower Dens trekt alle aandacht naar zich toe, maar die aandacht zakt langzaam weg. ‘Brains’ is duidelijk het hoogtepunt, maar daarna is het afgelopen. Bier is weer aantrekkelijker, evenals de buurvrouw. Nummers lijken op elkaar, Hunter mompelt, wrijft tussendoor uitgebreid in haar oog. Het komt ongeïnteresseerd over. Wat onhandig richt Hunter zich dan toch maar even naar haar toeschouwers: “it’s great to be…ehh..back..I think”. EKKO heeft blijkbaar vorige keer dat Lower Dens hier stond geen verpletterende indruk gemaakt. Hunter heeft dat deze keer ook niet op ons gedaan. (sw)

De energie spat van het podium bij Deerhoof. De band speelt een vreemde mix die enerzijds doet denken aan The Mars Volta maar ook aan de oude psychedelica van Chrysalis – ‘a group that has yet to destroy your mind’ volgens Frank Zappa. Dat eerste zit hem vooral in het technische gehalte van de muziek: snelle vreemde maatwisselingen en een virtuoze intensiteit. Bij The Mars Volta wordt dat soms een beetje vervelend. Daar lijkt het meer om de techniek te gaan dan om het speelplezier terwijl dat bij Deerhoof in overvloed aanwezig is. Dat plezier zie je terug bij alle bandleden maar vooral bij drummer Greg Saunier en zangeres Satomi Matsuzaki. Saunier speelt als een bezetene en heeft nog nooit van efficiënt drummen gehoord: de kracht achter elke klap komt vanuit zijn tenen. Matsuzaki maakt tijdens het bassen geinige hupjes en vreemde gebaren met haar armen en benen. Het speelse zit vooral in haar zangstijl die het ene moment heel staccato hak op de tak is en het andere moment kinderlijk vrolijk. En dat is waar Deerhof lijkt op Chrysalis maar dan een stuk harder. Saunier lijkt een verlegen man wanneer hij opstaat om in de microfoon van de zangeres het publiek aan te spreken. Hij torent boven Matsuzaki uit en moet bukken om bij de microfoon te komen, het ziet er vrij onhandig uit. Na het bedanken van het publiek prijst hij Utrecht om de nauwe steegjes, teveel voetgangers, fietsers en de straten met eenrichtingsveerkeer. Een prachtige stad waar hij naar uitkijkt om zo snel mogelijk weer te spelen. Saunier is een van de weinige muzikanten die oprecht en geloofwaardig overkomt bij zo’n boodschap. (jn)

Fascinerend hoe dingen kunnen veranderen. Vroeger was je als nerd een sukkel, iemand die niet mainstream was en zich al helemaal niet bezig hield met mode. Maar tijden veranderen. Nerd zijn is in, is bijna een compliment. Hoge broeken, strikjes en zijscheidingen zijn hip, dan hoor je er bij. En zo werd de nerd mainstream. Ook nerdmuziek is in, zo bewijst het in Berkeley gevormde Why?. In 2005 van hun debuut ‘Elephant Eyelash’ uit, en sindsdien groeit hun populariteit. Zanger Jonathan ‘Yoni’ Wolf heeft talloze zijprojecten gehad, waar Clouddead het meest bekend van is. Ook hij is een nerd, al heeft hij vanavond gewoon zijn pyjamabroek en sloffen aan. Zijn nasale stem is zijn handelsmerk en komt prima tot zijn recht in de vreemde maar geslaagde combinatie van pop en hiphop waarmee Why? bekend is geworden. Als een gevangen beest loopt Wolf neurotisch over het podium heen en weer. Hij is een entertainer, de enige in zijn band. De anderen houden zich enkel bezig met hun instrument. De basgitaar gaat van de een naar de ander, de zwartharige toetseniste kijkt woest en de roodharige pianomeisjes zit als een Tori Amos achter haar toetsen. Het is een vreemd gezelschap maar samen zetten ze iets bijzonders neer. Iets met belletjes, xylofoon en hiphop. De zaalnerds zingen keihard mee, dansen hun sokken eraf. Nerds hangen niet langer aan de zijkant van de mainstream, ze zíjn mainstream. (sw)

tekst:
Sophie Westhiner
beeld:
lgw2
geplaatst:
zo 2 dec 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!