Le Guess Who? – donderdag

LGW foto 1 Na twee openingsavonden verzorgt door Colin Stetson is Le Guess Who? daadwerkelijk begonnen. De eerste dag biedt ruim twintig namen om uit te kiezen. Veel overlap op verschillende locaties in Utrecht. De grote vraag is dus: wat wel, wat niet?

Do Make Say Think opent in Tivoli Oudegracht met hier en daar langgerekte toch wat saaie passages. Het is even inkomen, want die lange stukken blijken uit te monden in bombastische climaxen die vrij indrukwekkend zijn. Live is goed te zien hoe de band de muziek opbouwt. Een van de gitaristen speelt saxofoon en de bassist bugel, samen produceren ze een venijnig dissonante klank die door een sampler onophoudelijk doorgaat. Langzaamaan ontstaan de nummers uit verschillende instrumentale lagen en toont Do Make Say Think zich als een goede opener in Tivoli. (jn)

Koud is het in de Acu. De perfecte plek voor een futuristische electro-act als het Portugese Tropa Macaca. Zij achter de knoppen, hij op gitaar. Zij is Joana da Conceição en zorgt voor de duistere geluiden, hij heet André Abel en haalt pijnlijke, staccato tonen uit zijn instrument. Het heeft iets onaangenaams, iets waarvan je rillingen krijgt. Zijn gitaar is hard en onvoorspelbaar. Abel zit op een hoge kruk en kijkt de zaal niet in, Da Conceição staat achter haar apparatuur en werpt een verlegen blik naar haar toeschouwers als er weer een nummer voorbij is. Zo’n nummer duurt iets meer dan tien minuten en is ondansbaar. Luisteren moeten we, naar de onheilspellende, soundscape-achtige tracks die op het podium worden vormgegeven. Abel en Da Conceição hebben hun laatste EP – ‘Ectoplasma’, dit jaar uitgekomen bij het New Yorkse label Software Records – gevuld met twee nummers, elk van bijna een kwartier. Hoekige experimentele muziek, met geluiden die doen denken aan het kwaken van verminkte eendjes. Dat klinkt als horror en dat is het ook. En de Acu, met de groene en rode podiumverlichting, draagt daar alleen maar aan bij. Tropa Macaca weet niemand echt te grijpen. Het is een band die zijn tijd wellicht te ver vooruit is. De twee experimentele Portugezen begrijpen het wel en lijken ieder in een eigen wereld te leven. Die werelden komen na een half uur wat dichter bij elkaar, totdat ze elkaar aanraken. Dan is er magie, klopt het, vallen de ijzige gitaar en de zwarte, nevelige elektronica samen. De puzzel is af voor degene die de muziek begrijpt. De rest blijft met 3000 losse stukjes achter. (sw)

Het contrast met de Canadese Sandro Perri in Ekko kan bijna niet groter. De band ziet er uit als de cast van een sitcom en speelt een bak aan verschillende stijlen en clichématigheden: net te vieze gitaarsolo’s, lullige effecten, tergend slicke akkoorden en afgezaagde teksten. Maar er zit een hele grote knipoog achter en het klinkt toch wel heel erg lekker. De combinatie van al die clichés past net niet, doet wrang aan en wringt precies goed. (jn)

Dit jaar kwam psychedelische dwaas Ariel Pink weer eens met een album op de proppen. Onnavolgbaar, net als altijd. In zijn tourband zat Chris Cohen, een wat slaperige jongen uit Vermont. Cohen tourt nu niet meer met Pink, maar met zijn eigen Chris Cohen Group. Ook hij maakt psychedelica, met een doezelig randje. “Woke up a year to late”, zingt Cohen vanachter zijn drumstel. Zijn dromerige oogjes bevestigen dat. Cohens eerste eigen plaat ‘Overgrown Path’ kwam dit jaar uit. Wisselende kritieken kreeg het. Zijn slaapstem is dan ook niet overal voor geschikt. Uptempo songs met een opgewekt geluid, daar gaat zijn zang prachtig in op. Voor ballades is deze wat minder gemaakt. Op plaat zit hij stiekem wel erg dicht tegen het saaie aan, maar op het podium van EKKO heeft Cohen een slaappilletje minder genomen. En dat werkt. Dat het grootste deel van zijn repertoire zo van zijn voormalige werkgever zou kunnen zijn maakt ons verder niets uit. Hij neemt ons naar een andere plek. Waar Ariel Pink het liefst vertoeft in een psychedelische fluffywereld met schnitzels en nymfomanen, neemt Chris Cohen ons mee naar een vakantieoord waar het altijd ochtend is. Toch wordt ook die plek na een half uur wat eentonig en verlangen we naar iets opgewekters. Dat krijgen we in de toegift van een kort ragnummer met veel bekkens en hysterische gitaar. Cohen slaat ons daarmee terug naar de wakkere wereld. Maar zijn ‘sleepadelica’, die is geslaagd. (sw)

Even later spreekt Warren Ellis als frontman van Dirty Three als een bezetene het publiek toe in Tivoli. Hij maakt uithalen naar bands als Coldplay, Muse en Bon Jovi en spreekt vol lof over zijn eigen werk. Wie hem in verschillende formaties met Nick Cave heeft gezien herkent direct zijn uitbundige podiumact. Maar nu heeft hij vrij spel, en dat doet hem goed. Hij beklimt de boxen, schreeuwt, spuugt, speelt viool, en staat voornamelijk met zijn rug naar het publiek terwijl hij een rituele duivelsdans maakt. Het is vooral hard wat er uit de boxen blaast: voortstuwende drums, een constante muur van gitaar en Ellis’ krijsende viool die boven alles uit komt. Alleen in het nummer ‘Hope’ is er ruimte voor verstilling. In tegenstelling tot de rest van het concert is dit stuk rustig en speelt Ellis ingetogen en met overgave een prachtige melodie. Na ‘Hope’ praat hij nog wat, bedankt zijn vaste geluidsman en sluit af met ‘Fuck the world and fuck you!’ De band speelt nog een snoeihard stuk en laat het publiek achter zonder nog een woord te zeggen.

Na een uitgelopen Dirty Three speelt Ultraísta de laatste paar nummers in Tivoli de Helling. Radiohead-achtige baslijnen en effecten, waarboven zangeres Laura Bettinson duetten zingt met samples van haar eigen stem. Soms is het dromerig, op ander momenten juist opzwepend en dansbaar. Jammer genoeg is er alleen maar tijd voor het staartje van de band en worden ze te snel afgewisseld door Stubborn Heart. ‘Electronic Soul Music’ maakt het duo. Ben Fitzgerald is verantwoordelijk voor de muziek en dat heeft potentie. Daarover heen zingt Luca Santucci ijl en aanstellerig. Een weinig geslaagd concert waarbij je niet wil afwachten hoe het afloopt. Veelzeggend is dan ook dat zangeres Bettinson verveeld rondloopt en na een paar minuten de zaal verlaat.(jn)

Tekst: Sophie Westhiner en Jan Nieuwenhuis.
Gehoord: Le Guess Who? in Utrecht, 30 november 2012.
Le Guess Who? duurt nog tot en met 2 december 2012. Meer info: Le Guess Who?

tekst:
Sophie Westhiner
beeld:
LGW-foto-1
geplaatst:
za 1 dec 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!