Köhn en Disappears, Magasin 4, Brussel – 9 februari

Ook al ligt Disappears onder contract bij Kranky, zij zijn allesbehalve een kabbelend ambient electronica project. Een betere plek dan het Brusselse Magasin 4 hadden ze niet kunnen kiezen. Want Magasin 4 staat voor rauw, ruig en pure rock ‘n’ roll. Als je van vette gitaren houdt, wel eens naar Radio Atlas Sound of Signaal/Ruis luistert en je indiehart honger heeft.

De avondklok stond afgesteld op 22 uur. Twee verschillende beginuren kondigden Köhn aan. Een misstap in de avondprogrammatie. Köhn is namelijk een ambient elektronicaproject dat gerust onder contract zou kunnen liggen bij Kranky.

Köhn
Köhn - Maarten Timmermans

Half acht. Köhn stond op het podium. Een vette postpunkplaat werd de ruimte ingeblazen en Köhn verdween. Het had wat weg van een verdwijntruc. Muziek atypisch voor Köhn en toch had hij even op het podium gestaan. Her en der herkenden we een flard muziek en net toen klom Köhn, drie kwartier later, op het podium voor een set van een half uur. Even lang als zijn visuals. Speelde hij misschien de bijhorende soundtrack? Een titel verscheen op de achtergrond ‘Moving Colourfield’, credits op het einde. In loops verdwijnende loops, zwellend en in volle verwachting, afstevenend op een tikje dansbaar ritme. Helaas ook totaal niet beklijvend, onderhoudend of aangrijpend. Het was woensdagavond.
Verveling werd tegengegaan door een blik op de decibelmeter. Nu de muziekindustrie al stijgerend de nieuwste idee van Cultuurminister Joke Schauvliege, concerten mogen niet luider dan 100 dB, langs alle kanten probeert aan te vallen, bewees de decibelmeter dat het kan. Luid klinken, een volle ruimte vullen en toch nog onder de 100 dB blijven.

Disappears
Disappears - Foto: Maarten Timmermans

Disappears dus. Klokslag negen uur. Dat denken we toch. Iedereen die intussen Magasin 4 gevonden had, schoof dichter bij het podium. De naam Steve Shelley op je affiche zetten, lokt waarschijnlijk tiental extra bezoekers. Wedden dat Disappears ze allen vermorzeld heeft?
Disappears houdt van reverb, distortion, delay en herhaling. Het is muzikale algebra die alles tussen krautrock en postpunk verbindt. Hun sound draait om herhaling, met een strakke ritmesectie en de uiterst monotone zang van Brian Case als basis. Dat laatste kan vervelen, maar maakt Disappears net dat tikje anders. Muzikale referenties willen we niet ontdekken. Enkel genieten, ondergaan en kippenvel.
Disappears volgt een strak plan. De tracklisting op ‘Guider’ is perfect gepland en belandt ook live in bijna die volgorde op de setlist. Afgewisseld met wat tracks uit het door niemand opgepikte debuut ‘Lux’ en wat onbekend werk. Als een racemachine ging de band tekeer. Song na song, zonder adempauze en nauwelijks ruimte voor applaus. ‘Superstition’ opende de avond. Afsluiten deden ze met vijftien minuten durende ‘Revisiting’. De algemene slotsom van hun sound. De ultieme track waar alles in kwadraat vermenigvuldigd wordt.
Het resultaat: een vrolijk wordend, hitsig fijnproeverspubliek die de betere jaren van de US indie live gekend heeft en met Disappears alles opnieuw beleeft. Toch is de band geen retro-act.
Disappears live is een pure bevestiging van wat al op ‘Guider’ te ontdekken was. Dit is het geluid en de band van 2011. Gitaren zijn opnieuw spannend en cool. Waar heb ik mijn weer gelaten?

tekst:
Katrien Schuermans
beeld:
Disappears
geplaatst:
do 10 feb 2011

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!