Kiss The Anus Of A Black Cat – De Brakke Grond, Amsterdam – 10/02/2011

De Kracht van het woord dat het Licht uitdoet. En aanmaakt.

Een knikje en een ietwat ongelovend glimlachje, gezien de eclatante receptie in applaus die hem ten deel valt. Stef Heeren steekt nog even zijn hand half op en loopt van het podium na een korte, maar intense, ja zelfs: verzengende set in De Brakke Grond. “Bedankt voor het aandachtig luisteren”, voegde de frontman van Kiss the Anus of a Black Cat het ademloos aan zijn lippen hangende publiek eerder op de avond al toe, met zachte stem.

Kiss The Anus Of A Black Cat
Kiss The Anus Of A Black Cat - Foto: Maarten Timmermans

Wie denkt dat Heeren een mens van weinig woorden is, denkt benevens de waarheid. Juist het woord staat voorop in ‘s mans apocalyptische folk. Het woord dat in zijn geval niet van de Heer komt, al heeft zijn dictie en meer dan eens felle intonatie nogal wat trekken gemeen met David Eugene Edwards van voorheen Sixteen Horsepower en nu Woven Hand. Heerens missieven worden, gedragen door zijn donker-koperen timbre, tot onloochenbare psalmen voor een bestaan ten overstaan van de nakende ondergang. Hij predikt geen wereld vol felgekleurde bloempjes en lieftallig zoemende bijtjes, maar een schaars verlicht ondermaanse, waarin hij steeds meer zijn plek kent als bezweerder (hoeder misschien zelfs, tegelijk) van het duister, in de rol van troubadour; allesbehalve onheilsprofeet.

Op ‘Hewers of Wood and Drawers of Water’, ontegenzeglijk de meest toegankelijke, wellicht zelfs ‘poppy’ plaat van Kiss the Anus of a Black Cat is zang en het feitelijke zingen de kern van de bezweringsformule die loutering en wellicht ten lange leste een sprank hoop en licht aan de horizon zou mogen bieden. Stef Heeren neemt het woord, zijn stem en vocale brille dan ook ten volle te baat om getuigenis af te leggen van lotgevallen die gaan van de fragiele en tegelijk fiere vleugels van de engel Gabriel tot en met strijdbare dienstbaarheid of wankelend geloof.

Stef Heeren staat als stad en platteland doorkuisend muzikaal reiziger zodoende in de traditie van niet alleen Edwards, maar ook – en nadrukkelijk – zijn landgenoot Jacques Brel en natuurlijk grootmeester David Tibet en diens Current 93 – laatstgenoemde invloed draagt Heeren vol trots en zonder enige gêne op zijn schouders. Waar Kiss the Anus of a Black Cat het vroegere experiment naar de achtergrond heeft laten passeren en op album inmiddels vol bravoure kiest voor de betere apocalyptische folkrock, lijkt een doorbraak naar grotere successen binnen handbereik te liggen.

Vreemd genoeg blijft die tot op heden uit en speelt de band voorprogramma’s voor – op zijn hoogst – interessante doemrockbandjes als iLiKETRAiNS en mag het kwartet zich content stellen met een show in het Vlaamse cultuurhuis De Brakke Grond; een thuiswedstrijd op vreemde grond. Toch kan een eigen bovenriviers concert in de hoofdstedelijke rocktempels als de Melkweg en Paradiso niet lang meer op zich laten wachten, zo er enige rechtvaardigheid bestaat. Of een plaats te midden van de eclectica op Lowlands of als tegenwicht voor teveel hippiegevoelens tijdens Into the Great Wide Open; om slechts twee dwarsstraten te noemen.

Kiss the Anus of a Black Cat geldt, ondanks het afwerpen van vroegere voor het grotere publiek misschien iets te bevreemdende muzikale avonturen,  nog steeds als een Geheimtipp; levert zijn parels vooralsnog niet aan enige zwijnen, evenwel aan een inderdaad aandachtig publiek dat na afloop de merchandisestand bestormt. Omdat ook thuis van deze verbijsterende loutering genoten moet worden; moet ja!: inderdaad, letterlijk, metterdaad, steeds weer en opnieuw. Omdat je wil dat Stef Heeren met zijn gitaar bij je tent en kampvuur komt zitten en omdat je wil dat Stef Heeren bij je haardvuur en het genot van een glas wijn zijn teksten je gehoorgang in spuwt. Omdat Kiss the Anus of a Black Cat muziek is voor het opstaan, voor de hoogmiddag, de avond en de vallende nacht. Omdat Kiss the Anus of Black Cat het licht uitdoet. En aanmaakt. Niet als waakvlam, maar als laaiende passie; een flakkerend baken als vuurtoren in een donkere nacht bij sikkelmaan.

Omdat Stef Heeren en zijn Kiss the Anus of a Black Cat een band is uit talloos veel miljoenen die het verschil wel maakt. Geen seconde dat je in de ogen van deze jonge man met volle baard kijkt, twijfel je aan hem en aan zijn woord; zijn woorden. Compromisloos Messiaans in het konde doen, in en van de kracht en macht van het oprechte woord. Daarin schuilt de ware schoonheid van deze fenomenale troubadour die nevelen ontsluiert, die vanaf de afgrond rapporteert en die warmbloedig balsemt; het duister mummificeert, inkapselt, ontschuldigt en daarmee loutering serveert aan al die willen horen.

tekst:
Sven Schlijper
geplaatst:
zo 13 feb 2011

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!