Cam Deas

Incubated05 – Paradox, Tilburg – 03 februari 2011

In Paradox te Tilburg was het donderdag drie februari weer tijd voor het maandelijkse ritueel. Het kleine hapje Incubate dat de verslaafden tot september overeind moet houden; Incubated. Wederom met een zeer gevarieerd programma. Van Cam Deas tot Shackleton via Ignatz. Daar moet iets tussen zitten dat aansprekend is.

Cam Deas
Cam Deas

Iets over negenen begint Cam Deas met de mededeling dat hij een vinger verwond heeft. Niet dat dit hem tegenhoudt om een prachtset neer te zetten op zijn twaalf-snarige gitaar. Hij mag dan hier en daar wat aanpassingen hebben gedaan en af en toe verbeten uit de ogen kijken, zijn experimenteel fingerpicking werk, doorspekt met Arabische invloeden breekt de hemel op om zonnestralen in Paradox te laten vallen. In één lang ononderbroken stuk van 30 minuten houdt de zaal van beginnen tot eind aan zijn vingers – al dan niet verwond – gebonden. Helder open tonen, snelle patroontjes afgewisseld met flageolet en stukken waar het snaarinstrument als percussie-instrument wordt gebruikt. Cam Deas groeit steeds verder op zijn instrument en in de werken die hij schrijft. Kan niet anders dan dat hij deze avond er weer zieltjes bij heeft gewonnen.

Ignatz
Ignatz

Een ander verhaal is dat bij Ignatz. Vroeger, toen we nog klein waren en de telefoon nog een ding met een krulsnoer en een draaischijf. In de tuin speelde je dan telefoontje met twee blikjes en een nylondraad. Een rammelend geluid bereikte via dat draadje het ene blikje, wanneer er in het ander werd gesproken. Dat was lachen, we voelden ons zelf uitvinders. Ignatz moet dit als kind vroeger ook hebben gedaan, en verliefd zijn geworden op dat geluid. Dat is namelijk precies het geluid dat hij ons voor een goed half uur voorschotelt, psychedelische (delta) blues alsof gezongen en gespeeld door een blikjestelefoon. De eerste twee a drie nummers is dit behoorlijk boeiend. Gezeteld achter zijn effect- en looppedalen, verminkte en storende blues spelend terwijl hij getormenteerd in de microfoon kreunt. Maar naar een tijdje krijg je de indruk te luisteren naar de gewiste Alan Lomax opnames te luisteren. Opnames die niet voor niets zijn gewist. Misschien was de verwachting na Cam Deas te hoog, maar de uitkomst viel in ieder geval een beetje tegen.

Shackleton
Shackleton

En ergens is dat bij Shackleton ook het geval. Na Ignatz neemt de keurige kantoorklerk plaats achter de hoge tuintafel waarop zijn werkcentrum is geïnstalleerd. Nauwelijks komen de eerste tonen vooruitstrevende dubstep uit de boxen gerold of de eerste mensen staan te bewegen op de plek waar eerder nog de klapstoeltjes stonden. Muzikaal technisch klopt alles, de Brit weet duidelijk wat hij doet. Toch komt het niet geheel over. Iets wat in de locatie lijkt te liggen. Paradox is een heel fijn podium, maar niet alles werkt op een heel fijn podium. In het geval van Shackleton zou je hem liever zien tegen de achtergrond van industriële leegstand of onder een afgelegen brug terwijl aan de horizon de zon net opkomt. Blazend over een ruige soundsystem. Het is prachtig dat hij op Incubated staat. Zeker met de huidige dubstep generatie die meer bezig zijn met hip zijn achter de dj set, en minder met de muziek. Een zaak die op hem zeker niet van toepassing is. Deze houtenklaas weet hoe dubste te maken, en brengt dat live ook in actie. Maar in Paradox kwam het deze keer toch net niet over, hoe ver zijn witte bloes ook open stond en het zweet op zijn voorhoofd aan het eind van zijn set. Alles gegeven, dat zeker.

(klik op een kleine afbeelding om de fotogalerij te openen)

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
Incubated05254
geplaatst:
vr 4 feb 2011

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!