Eredienst der Zware Metalen met Meshuggah

Vrijdagavond vond in Trix te Antwerpen wederom een heuse eredienst der zware metalen muziek plaats met CB Murdoc, Decapitated en niemand minder dan Meshuggah als voorgangers.

De eerstgenoemde band, bestaande uit maar liefst zes Zweden, werd door Meshuggah zelf meegevraagd op deze tournee. CB Murdoc speelt namelijk een erg technisch georiënteerde variant van metal en afgaande op hun opnames zou dit inderdaad een talentrijk collectief moeten zijn. Dat pakte live jammer genoeg enigszins anders uit want er werd te weinig in geslaagd om enige samenhang in de nummers te krijgen. De keyboardspeler stond er bij als een overmatig gespierde fitnessleraar in een balletschool – niet geheel op zijn plaats en gemak – en diens elektronische stukken klonken behoorlijk fout. De overige leden leken over het algemeen wat op een eigen eiland hun partijen te spelen maar bij het iets eenvoudigere beukwerk gaf CB Murdoc alsnog een vette indruk. Hopelijk zal een grote tour als deze werken als een uitstekend leermoment voor de groep en dan zullen we er misschien later meer van onder de indruk raken.

Het Poolse Decapitated kwam daarna met minder volk het podium op maar slaagde er wel meteen in om een veel solider en massiever geluid neer te zetten. De band zal blijvend worden geassocieerd met het tragische tourbusongeval waarbij de erg jonge Vitek (Witold Kiełtyka), hun voormalige, uiterst getalenteerde drummer, het leven liet maar dat neemt niet weg dat hun muzikale output na een resem ledenwissels bijzonder sterk is gebleven. Dat ligt in hoofdzaak aan de creativiteit van gitarist Vogg, broer van de betreurde Vitek en evenzeer een wonderkind. Hij speelde in Trix zichtbaar met plezier en letterlijk vanuit de losse pols. Zelden zagen we immers iemand zo vlot en snel elektrische snaren aanslaan. Het materiaal van Decapitated evolueerde de laatste jaren overigens van pure death naar thrash metal en dat was tevens merkbaar tijdens dit optreden. Hoe dan ook nodigde hun catchy muziek snel uit tot de eerste gezellige moshpitjes.

Messugah
Meshuggah - Archief: Maarten Timmermans

Vlak voor de aanvang van Meshuggah was de grote hal inmiddels goed gevuld en bovendien geladen met anticipatie. Want het Noord-Zweedse combo heeft in haar meer dan twintigjarige bestaan een trouwe aanhang verworven door het herdefiniëren van het metalgenre – niet zozeer door toevoeging van elementen van andere genres als wel door het naar een virtuoos niveau te brengen. Meshuggah staat ondertussen bekend om extreme muziek die niet louter beukt maar ook technisch gezien op eenzame hoogte staat (vandaar dat voor de band en haar epigonen een aantal vrij idiote benamingen van subgenres werden bedacht): tegentijden, polyritmiek en het gebruik van verschillende maten die harmonieus samenkomen, zijn elementen die niet alleen op plaat tot het uiterste worden gedreven maar ook live haast foutloos worden gebracht. Dat viel ook die avond in Antwerpen te bewonderen.

Meshuggah zorgde namelijk twee uur lang voor een indrukwekkend spektakel, niet alleen auditief maar ook visueel met een lichtshow die we zelden zagen in de context van metal. Zanger Jens Kidman, bijna onophoudelijk in eenzelfde pose, voorovergebogen met een been op een monitor, was spaarzaam met bindteksten en de vergelijking met een robot die hier en daar te lezen valt, bleek inderdaad van toepassing. Evenzeer kwam de groep als geheel bij momenten over als onmenselijk en machinaal, mede door hun mesjogge muzikale meesterschap en opperste coherentie. Beide gitaristen bedienden zich daarvoor van hun bekende gitaren met acht snaren terwijl drummer Thomas Haake makkelijk bewees tot een aparte categorie te behoren. Veel songs kwamen uit de laatste twee albums, ObZen en Koloss, en daar viel dus door hun complexiteit moeilijk in een 4/4 maat op te headbangen. De hele set was verder slim opgebouwd, met veel trage nummers en delen die efficiënt werden afgewisseld met het snellere werk alsook met een imposant intermezzo waarin de lichtman even de hoofdrol mocht opeisen.

Bij dit soort optredens komen wij meestal verdwaasd door het bier en het moshen de zaal uit maar ditmaal was het eerder een groot ontzag voor de high tech machine Meshuggah die net onze hersenen tot pulp had herleid…

Gezien: CB Murdoc, Decapitated en Meshuggah – Trix, Antwerpen, 23 november 2012

tekst:
Tom Nys
beeld:
Messugah
geplaatst:
ma 26 nov 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!