Nü Sensae

Durven experimenteren en schreeuwen met Zs, Nü Sensae en Bismuth op Incubated

Net voordat het Roadburn Festival begint, trommelden de heren van Incubate drie bands op die niets met elkaar gemeen hebben buiten heel veel zin om niet ‘normaal’ te doen.

Bismuth
Bismuth

Bismuth komt met een een indrukwekkende set-up die de helft van de kleine zaal inneemt, waar instrumenten niet doen waarvoor ze oorspronkelijk lijken gemaakt te zijn. Arnold van de Velde en Yuri Landman bouwen een geluid op na dat enkele minuten even zijn volle glorie bereikt en kort nadien weer wordt afgebroken. Experiment om te experimenteren. Geluiden worden opgenomen en afgespeeld. Intussen wordt een ander (zelfgemaakt) instrument bespeeld en ontstaat er een kakofonie waar soms een prachtig drumpatroon, dan weer een heerlijke melodie in te ontwaren is. Deze lossen flarden worden best als een kunstwerk beleefd. Het zijn klankfragmenten, te kort om uit te groeien tot een soundscape, behalve de laatste songs. Ook die werden echter te snel in de kiem gesmoord.

Samson

Het Brooklynse trio Zs wordt gedreven door eenzelfde zin voor experiment als Bismuth. De band gaat vijf nummers lang met elementen uit no wave, noise, drones en kleine stukjes free jazz aan de slag om een uur lang het publiek te hypnotiseren. Net op de momenten dat de muziek dreigt saai te worden, verandert het geluid en houdt het de aandacht vast. De saxofoon werd gewurgd en de drummer speelde met lampjes en extra elektronica. Heel even klonk het als de nooit bestaande rustigere momenten van Skin Graft-bands als Flying Luttenbachers.

De klanken van Zs worden strak gemonteerd op een overdonderend aanhoudend ritme dat nu eens door de drums dan weer door de gitaar naar een hoogtepunt wordt geleid. Gek genoeg wint Zs aan kracht als de elektronica de controle overneemt. Alsof rust de bandleden voedt zoals Samson kracht putte uit zijn lange manen. De mannen van Zs hebben overigens lange, vervaarlijk uitziende baarden, behalve de gitarist. Als hij aan musiceren ging, herinnerde je je dat gitaarspelen aan je vingers pijn moet doen.

Jaren 1990

Nü Sensae
Nü Sensae

Als Daniel Pitout, de drummer van het Canadese Nü Sensae, heel hard naast zijn drumstel slaat, zou hij zich wel eens pijn kunnen doen. Zelden zo’n furieuze drummer aan het werk gezien. Het zweet gutste na twee nummers al van zijn lijf. De set werd ingezet met een luide knal, razendsnel gitaarspel en de schizofrene stem van Andrea Lukic die je in twee seconden meeneemt naar de razernij van Babes In Toyland en verder. Schreeuwen, grommen en zingen, ergens tussen Kat Bjelland en Kim Gordon in.

En toch sprong er bij deze poging de jaren 1990 in een nieuw kleedje te steken, geen nostalgie uit de platenkast. Een gigantische verademing in deze namaaktijden. Pitout nam de microfoon en basgitaar voor ‘Tea Swamp Park’ en Nü Sensae werd een new wave-bandje. Het luid om zich heen grommende getier werd even afgezwakt zonder dat de set indommelde. Indrukwekkend. Lukic glimlachte zelfs toen haar mouw in haar haar verstrengeld raakte. De façade brak af en de liefde voor Nü Sensae groeide nog meer. Intens. De furie werd herpakt en dit werd punk zoals het zijn moest. Kathleen Hanna (Bikini Kill) zou trots zijn.

tekst:
Katrien Schuermans
beeld:
120511-nu-sensae
geplaatst:
wo 17 apr 2013

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!