Voor de (over-moedige) kampeerders had de organisatie een winterplan klaar: zij mochten overnachten op het balkon in de grote zaal. Op enkele diehards na werd daar dankbaar gebruik van gemaakt: de buitenthermometer gaf -4°C aan. Al was het voor sommigen een hard ontwaken toen rond 10 uur ‘s morgens de lichten aansprongen.
Na het gratis ontbijt, een traditie op Dunk!, was het wachten op Valerinne, een drietal uit Roemenië dat de dag muzikaal mocht openen. Wij onthouden vooral coole baslijnen in een verder vertrouwd geluid. Ook Ikebana maakte het verschil niet, al maakten ze sporadisch gebruik van zangpartijen – Engels met hoorbaar Frans accent, altijd een beetje een ongelukkige bron voor puntenverlies.
Het waren anders twee verdienstelijke opwarmers voor Tangled Thoughts Of Leaving. De Australiërs stonden voor het eerst op een Europees podium en overtuigden meteen. Het zat al meteen goed met de opstelling: een lading toetsen links dwars op het podium, en recht ertegenover, rechts dwars op het podium, het drumstel. De barokke toetsen en het intuïtieve drumwerk zorgden voor een perfecte onderbouw waarop de gitarist en de bassist, als électrons libres op het vrije middenveld, loos konden gaan. De groep gaf zich totaal – nog een troef: een drummer die zich niks aantrekt van zijn hyperexpressieve gelaatsuitdrukkingen – en kreeg het publiek voor het eerst vandaag mee.
Goed voor de afwisseling was daarna [BOLT], een zittend Duits duo dat drones maakte met snaarinstrumenten en elektronica. Het publiek, nog niet zo heel erg lang wakker, ging erbij zitten of liggen.
Kwoon koppelt net zoals Jeniferever romantische zanglijnen aan hun effectenpedaalrock: een typisch nummer begint met een mooie, nadrukkelijk aanwezige zanglijn en laat daarna de gitaren even gieren. Je moet er een beetje voor zijn: ofwel vond je dit erg mooi, ofwel vond je het net iets te melig. Aan het einde van de set kwam er een celliste bijzitten; haar partijen pasten perfect in het geluid.
Ilydaen maakt net zoals Celestial Wolves en Kokomo gisteren deel uit van de Dunk!familie: hun debuut verscheen op Dunk!Records. De set moesten we missen door interviewverplichtingen (bis).
Gelukkig net op tijd terug voor Toundra. Wie dringend wat rock ‘n roll nodig had was bij deze Spanjaarden aan het juiste adres. Ze vertoeven in dat deel van de rockstamboom waar de gitaren laag hangen en headbangen niet slechts optioneel is. Hun aan metal verwante instrumentale riffrock ging er dankzij de beweeglijke set goed in bij het publiek.
Fire Walk With Us had zich in de kleine zaal midden in het publiek gepositioneerd. De opener klonk stevig, daarna trokken we alweer interviewwaarts (tres), en ook Joy Wants Eternity moesten we missen.
Maar wat waren we blij dat we Lost in Kiev integraal konden zien. De Fransen nemen de instrumentale noiserock van de vroege Mogwai als basis, inclusief het typische sample-geleuter, maar hun songs zijn compacter en rocken meer. En: voor de samples maakten ze geen gebruik van filmsoundtracks, zoals de traditie het wil; de teksten schreven ze zelf en lieten ze live inspreken door vrienden en kennissen. Eens de opnames achter de rug overtuigden ze Dunk!Records om hun debuut ‘Motions’ uit te brengen, en dat leverde meteen een release show op het Dunk!festival op. Klassebak ‘A Mere Shift Of Origin’ zat al vroeg in de set, maar dat deerde niet: wat volgde was – live althans – nog veel straffer. Absoluut hoogtepunt was een adembenemende versie van ‘Under Close Surveillance’, met de hulp van zangeres Nizza K die haar sample live inzong. Lost in Kiev was overdonderend emotioneel, exact wat postrock hoort te zijn.
En dan moest Maserati nog komen. Sinds het baanbrekende ‘Inventions For The New Season’ hebben ze een onnavolgbaar geluid, gebaseerd op strakke (disco-)drums, über-coole baslijnen en aanstekelijke gitaren. Het was even bang afwachten of ze het ook live konden waarmaken – dit was hun eerste Belgische optreden ooit – maar de twijfel werd meteen de kop ingedrukt. Maserati was een geöliede machine die de ene na de andere klepper op het publiek losliet – hun set was een soort best of van de laatste drie platen en een ep. Dansbaar, strak, euforisch, geniaal, nagenoeg perfect. Het applaus loog er niet om.
De setlist:
San Angeles
Earthlike
Monoliths
Oaxaca
The Eliminator
Martin Rev
We Got the System to Fight the System
Inventions
Pyramid of the Sun
Of het een bewuste programmering was weten we niet, maar de overgang naar Arms And Sleepers was ideaal. Het duo effectenbak- en laptopartiesten kreeg een deel van het publiek meteen aan het dansen – niet evident op een rockfestival – en was veel energieker dan je over het algemeen van een instrumentloze set mag verwachten. Het tweetal had ter ondersteuning ook projecties mee – vreemd genoeg een zeldzaamheid dit jaar, blijkbaar is de trend een beetje overgewaaid.
Verrassend weinig mensen stonden daarna tweede hoofdact Drums Are For Parades op te wachten. Te laat op de avond? Te onbekend bij het buitenlands publiek? Ze lieten het in ieder geval niet aan hun hart komen, en we kregen exact wat we konden verwachten: een streep sludge, machoparodie, zelfrelativering en hopen rock ‘n roll. Pure fun dus, altijd welgekomen na een dag intense muziek. Naast het basistrio kwam er een toetsenist mee en waren er ook vier koperblazers opgevorderd, waarvan er uiteindelijk drie op tijd in Zottegem geraakten. Na een eerste korte beukset brachten de blazers een oertraditioneel deuntje, om dan het grootste deel van de verdere set mee te begeleiden, beginnend bij ‘Idiot Check’ en ‘The Law’.
Zoals elke avond sloot ook nu weer solo-artiest Le Seul Element af, boven in een hoekje van het café, opgesloten in een kubus. De set klonk gevarieerd, maar – u moet ons vergeven – het was wat laat om nog een ietwat gefundeerd oordeel te vellen.