Vervolgens was het verzamelen geblazen voor het hoofdpodium. Een reünieact als Faith No More zouden we normaliter geen twee jaar achter elkaar gaan bekijken, maar Mike Patton is nu eenmaal de officieuze peetvader van het festival (kwisvraag: hoeveel keer in de geschiedenis van het festival heeft hij niét met een act op Dour gestaan?). Bovendien vertoonde de band vorig jaar op Pukkelpop klasse genoeg om alle verdenkingen van een makkelijke cash-in met de mantel der liefde te bedekken.
De binnenkomer was alvast opmerkelijk: de vertrouwde cover van het instrumentale ‘Midnight Cowboy’, met Patton op melodica bedwong minutenlang de stilte voor de storm, die uitbarste met de eerste maten van ‘From Out Of Nowhere’. Waarna we voor de eerste keer het euvel ervaarden dat de komende dagen nog meermaals een optreden zou fnuiken: de beroerde geluidsmix die alle dynamiek wegvaagde voorbij de eerste meters vanaf het podium. Zo verwerden mokerhits als ‘Caffeine’, ‘Surprise! You’re Dead’ of ‘The Gentle Art of Making Enemies’ tot ongevaarlijke achtergronddeuntjes- we stonden letterlijk en figuurlijk op een afstandje te kijken, onbewogen zoals het gros van de toeschouwers. De meeste respons kwam natuurlijk op de even onvermijdelijke als overbodige succesnummers: ‘Epic’, ‘Easy’ of ‘Midlife Crisis’- zo gaat dat bij een reünie. Patton liet het niet aan z’n hart komen, en bleef z’n intense, sardonische, vuilgebekte zelf- misschien wel de beste frontman van z’n tijd. En tegen de tijd dat als bis de perverse fellatio-hymne ‘Be Aggressive’ als meezinger werd verheven, waren we ook weer even mee. Maar alle nostalgie ten spijt: nu is het welletjes geweest heren. Een volgende keer geen tour zonder nieuwe plaat, en anders mag dit beest weer permanent op stal. Nog een opsteker voor de organisatie: Mr. Bungle, dàt is ook al lang geleden. Iemand die daarover met Patton eens een praatje wil slaan?
Wij hebben veel respect voor Apparat, en vertonen zelfs voorzichtige liefde voor Modeselektor, maar de fusie tussen deze Berliners, onder de naam Moderat, kon ons bekoren noch beklijven. We hoorden het soort onderkoelde synthpop met minimaltoets die Apparat al eerder met meer succes produceerde met Ellen Alien. Destijds was het een schot in de roos, vijf jaar later is het al hopeloos uit de tijd- wat eveneens van de bijhorende vj-show mag gezegd worden. Geef ons dan maar hun stadsgenoot Jesse Rose. Nog niet zo lang geleden was hij verantwoordeljk voor het monster genaamd fidget house, maar zoals gewoonlijk deed hij dat eerst en best, om de sound daarna achter zich te laten, zodat een leger volgelingen ze vakkundig kunnen doodmelken. Zelf heeft Jesse altijd begrepen dat house of techno niets voorstel zonder een dosis soul, en vanavond kregen we dan ook een heerlijk funky set, die volop lonkte naar de klassiekers maar dankzij z’n uitstekende en vooruitstrevende dj-techniek helemaal eigentijds klonk. Er was nét wat te weinig volk om het dak van de tent te blazen, maar we zijn niet gaan zoeken waar er op dat moment het populairdere feestje aan de gang was. Binnen een jaar is dit weer het geluid waar iedereen voor gaat.
Het was te verwachten dat Captain Ahab op het podium zou gaan voor de in breakcore-kringen gangbare combinatie van karaoke over een volautomatische laptop-set en exuberant vertoon met een homo-erotische knipoog. En dat pakt nog altijd bij een publiek, maar zelf zouden we stilaan graag zien dat de technologische mogelijkheden van deze tijd ook worden opgepikt binnen deze scene. Er zijn volop controllers en manipuleerbare software voorhanden om in elk geval de indruk te geven dat er meer gebeurt dan het starten en stoppen van een nieuwe track.
Onze afsluiter voor deze avond gaf alvast het goeie voorbeeld: Borgore, een Israëlische dubstep producer (al noemt hij het zelf ‘gorestep’) met een hoorbare achtergrond in de rock en metal. Afwisselend stevig beukend en verrassend subtiel, maar een meester in het bespelen van z’n volk- én zichtbaar in de weer met allerlei electronica, wat z’n set net die streep opwindender maakte. Het werd onze eerste verrassing voor deze Dour, en in de klarende morgen trokken we tevreden tentwaarts.
CODA: Om daar te ontnuchteren bij de vaststelling dat iemand bij Red Bull het onnoemelijk randdebiele idee heeft gehad om op de camping een soundsystem neer te poten die ons, en eigenlijk iederéén behalve een veertigtal zombies op pillen, uit de slaap zal houden tot de aanvang van dag 2, vrijdagmiddag. Dour, ça devient coup sur coup plus Dour!