Shackleton

De dag ter titanen (Rewire 2012)

Het is overgeven aan Shackleton of hip dansen bij Lukid. Het is wegdromen bij Deaf Center of vermorzeld worden door Pete Swanson. Een ding is duidelijk, dit is de dag der titanen.

Geen idee hoe je Juffage moet uitspreken en wat er eigenlijk allemaal gebeurt op het podium maar Juffage is een éénpersoonsband die profiteert van de galm op de microfoon. Hij loopt een rondje op de door hem ingepalmde vierkante meter, neemt hier en daar een instrument vast, tikt wat op zij-effectpedalen en laat alles verzanden in een brij van echo’s, loops en een stevige percussie. Een allesoverheersend getrommel soms dat met de liedjes gaat lopen en de melodieën verdrukt. Niet slecht, niet verwonderlijk en later nog eens te checken. De avond is nog lang.

Even lijkt die wel heel lang te worden wanneer Lotus Plaza het podium inneemt. De band mag dan een afspinsel zijn van Deerhunter, verder gaat de genialiteit niet. Lotus Plaza brengt een saaie op shoegaze-geïnspireerde sound die je alles weer doet herinneren wat je zo slecht aan het genre vond.

Pijnlijk monotoon

Arcanum
Arcanum - Beeld: Stef Lernous

Half oktober bracht Miasmah Recordings de wondermooie ‘Works for Abattoir Fermé’ van Kreng uit. Een grote gemis in deze verzamelaar is ‘Arcanum’, de zwartwitte audiovisuele horror van Abattoir Fermé uit de Index-trilogie. Ooit werd deze in het KC Nona in Mechelen in live-uitvoering gebracht. Op Rewire kiest Kreng echter voor een laptop-set en wordt het bijhorende beeld op een veel te klein scherm geprojecteerd. En dat doet pijn. De intensiteit van het stuk blijft oppervlakkig en ‘Arcanum’ lijkt uit zijn context gerukt. Het publiek staart zich oncomfortabel blind op de shockerende beelden. Dan mag nog de muzikale output van Kreng onvoorstelbaar krachtig zijn, deze avond stuik het in elkaar en lijkt de gemakkelijkheidsoplossing van Kreng ook zijn grootste zwak.

En dat gemakzucht je ook als bezoeker niet steeds loont, wordt duidelijk door de beslissing bij Deaf Center te hangen ook al staat Pete Swanson in de kerk ingeboekt. Het wordt wachten. Een wachten dat gelukkig wordt opgedeund met de fijne elektronica-set van Some Clouds, die een beetje stond weggedrukt in de foyer van Zeebelt. De massa wachtenden groeit aan en iets meer dan een kwartier over tijd wordt iedereen als sardientjes binnengeloodst. Deaf Center vat aan. Een lange aanzwellende drone, diep en monotoon. De koude eenzame nachten van het Hoge Noorden in muziek omgezet. Een spaars getokkel op de grote vleugelpiano gaf het geluid zijn menselijkheid. De zon is uitgedoofd en in die donkere leegte, brengt Deaf Center een langzame en dreigende onrust. Alle subtiliteit van hun albums is verdwenen en het enige wat weerklinkt is een monotoon geluid. De zaal liep leeg, de sardientjes wilden ontsnappen. Zij die bleven beleefden de meest duistere reis in hun diepste zelf.

Shackleton
Shackleton

Wartaal

Ook bij Shackleton lijkt de echte wereld ver weg. Aan het einde van de vijf kwartier durende set sprak iedereen ongetwijfeld wartaal omdat de ganse kleine zaal betoverd werd met zijn Afrikaanse en op hol geslagen ritmes, geflipte chiptunes en een aanhoudende bassdreun die in het laatste kwartier ontzettend diep ging. De in Berlijn residerende Brit plukte uit zijn meest recente releases – waarop hij zelf dubstep volledig heeft afgezworen – en bewees dat er geen duidelijk ritme nodig is om te kunnen dansen, enkel een opzwepende groove, een aanhoudende pulserende beat en geordende chaos.

Het had voor Kangding Ray heel lastig kunnen worden dit op te volgen. Hij had één voordeel. Hij kreeg een onnoemelijk lange settijd toebedeeld waardoor hij subtiel naar een climax kon opbouwen. Met mondjesmaat gaf hij wat dansritmes vrij, bekogelde hij de zaal met een zuivere technobeat om dan terug te gaan naar zijn zorgvuldige bouwsel. Tot hij alles los liet en de zaal wild aan het dansen ging. Spijtig dat Kangding Ray’s technobeats soms zo weinig flatterend zijn voor de rest van zijn oeuvre.

Rewire Festival is zeker nog niet uitgedanst. Voor de tweede keer op rij slaagde de organisatie erin met een acommercieel en gewaagde programmering een afschuwelijk goed festival neer te zetten dat de liefhebbers lokt, de dansers verleidt en de herfst net dat tikje verteerbaarder maakt.

Gezien: Rewire, 3 december 2012, diverse locaties, Den Haag.

tekst:
Katrien Schuermans
beeld:
shackleton
geplaatst:
di 6 nov 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!