Pye Corner Audio

Brussel wil dansen (Bozar Electronic Arts Festival, 27/09/2013)

De pas gekochte vinyls houden nog even de sfeer vast van twee dagen Bozar Electronic Arts Festival. Twee avonden boordevol audiovisuele kunst. Audio versus visueel. Want elke optredende artiest dit weekend mag kunstenaar genoemd worden. Visuals worden over- en onderschat. Leiden soms af of dragen niets bij. Het leek soms een jubelfestijn voor analoge elektronica, dan weer een veel verlangde shot vierkwartsmaten.

Pye Corner Audio
Pye Corner Audio

Vrijdagavond, 21 uur. Het Britse Emptyset sleurt het publiek meteen mee in zijn set boordevol harde, abstracte ritmes. Het ademt minimalisme en eenvoud terwijl op het scherm in de achtergrond het geluid vertaalt wordt naar beeld. Strakke lijnen en pulserende ritmes. De bassen klinken diep en Emptyset gaat beenhard. Af en toe haalt een vier vierde ritme het voortouw. Het publiek volgt slaafs de overdonderende beats en spartelt wanneer de opgebouwde spanning weer ontrafelt in een nieuwe spanningsboog. Emptyset plaagt. De junkie wordt zijn dans ontnomen. Anderen deinen mee op de opgedragen cadans die soms uit een staalfabriek lijkt gerukt, dan weer als een gevallen hoogspanningskabel de ledematen raakt.

Het is immens verschillend van het geluidenpakket waarmee Pye Corner Audio de zaal inpalmt. De ruimte was zijn publiek verloren bij de eerste rookpauze. Het duurde even, maar Pye Corner Audio wond iedereen om zijn vinger. De kijk- en luisterlustigden stroomden toe om zich over te geven aan de Radiophonic, Kosmische vintage klanken van de Brit die de meest wonderbaarlijke grooves wist te brengen, soms té schattig en lieflijk voor de avondroes, dan weer aanhoudend verdovend en meeslepend. De jaren ‘70-achtige visuals leidden de aandacht af. Ogen sluiten en een ritje richting dromenland. De sublimiteit in je oren nabij.

Juan Atkins en Moritz Von Oswald kochten dit jaar met ‘Borderland’ een eigen ticketje dubtechno. Het klonk wat raar in de planning, die deze vrijdagavond toch meer om sfeer, experiment en duisternis leek te draaien. Het voelde wat onwennig om de heren, plus een nobele onbekende, in de Henry Le Boeuff-zaal te zien. Het is een prachtige ruimte, die de bassen heerlijk absorbeert waardoor alles nog warmer klinkt. De twee veteranen, gezeten aan een tafel, alsof technoproducer zijn een bureaujob is. De Korg naast Von Oswald leek er bij te staan als versiering. Bureaulampen verlichtte hun laptops. Terwijl Atkins en Von Oswald vooraan de égards waarnamen, stond aan nobele onbekende de ritmes te verbinden en ‘Borderland’ echt te maken. Zo voelde het althans. Dubtechno werd in een keurslijf geworpen, net zoals het publiek dat netjes zitten blijven moest tot een enkeling de dansvloer ontdekte in het gangpad. Het publiek barstte los, de ritmes genoten van de akoestische perfectie. En toch beklijfde het niet.

Cut Hands ook niet. Vatican Shadow daarentegen. Terwijl hij op Incubate, de week voordien, nog verwarrend overkwam, stortte hij zich deze avond overijverig op zijn monsterlijke ritmes waar het publiek gedwee op mee deinsden. Vatican Shadow verpulverde de ruimte en was puur meedogenloos. Hard, harder, hardst. Eindelijk. Hij beukte op je in als een rondstuiterende, niets ontziende botsbal. Het contrasteerde met de gebalanceerde set van Regis en Silent Servant. De dans werd voortgezet.

tekst:
Katrien Schuermans
beeld:
Pye-Corner-Audio
geplaatst:
zo 29 sep 2013

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!