Ariel Pink’s Haunted Graffiti (Melkweg, Amsterdam)

Afgelopen augustus kwam Ariel Pink’s Haunted Graffiti met hun negende album: ‘Mature Themes’. In de Melkweg laat Ariel Pink horen dat hij een genie is, maar tegelijk niet weet wat hij wil.

Ariel Pink1
Ariel Pink

Applaus voor de man op het beeldscherm. Ariel Pink staat aan de zijkant van het podium, net buiten het zicht van het publiek. Met een amateurcamera op zich gerichtm zingt hij de eerste vier nummers, intens kijkend in de lens. Lekker gek, zo is Ariel Marcus Rosenberg, zoals hij eigenlijk heet.

Zijn leermeester is dan ook R. Stevie Moore, de Amerikaanse, bebaarde singer-songwriter weirdo die zijn optredens voornamelijk in pyjama doorbrengt, rollend over het podium. Zo maf aal Moore is Pink vanavond niet. Zijn plaat ‘Mature Themes’ die dit jaar uitkwam des te meer. Pink schreef liedjes over schnitzels en nymfomanen, begeleid door knullige orgeltjes en simpele drumpartijtjes. Meestal absurd en bijna altijd op een bepaalde manier meesterlijk.

Toch komt het er vanavond niet uit en de krankzinnigheid van grootmeester R. Stevie Moore laat Pink achterwegen. Hij zingt zijn liedjes, gehuld in een normaal tenue: leerachtige hoodie, spijkerbroek en gympen. Zijn uitgegroeide blonde haar doet hem denken aan een jaren 1990 -rocker. Het past niet bij zijn ‘Schnitzel Boogie’, ‘Symphony of the Nymph’ of ‘Kinki Assasin’.

Voorprogramma Geneva Jacuzzi is op het podium wel zo gek als een deur. Als een blonde zombie in een circusjasje schreeuwt ze teksten als ‘I’m a tv, turn me on’, en als haar laptop niet doet wat ze wil, krijst ze iets onverstaanbaars naar het ding. Ze is vrij, ze is gek en een beetje eng.

Iets wat Ariel Pink vanavond niet is. Hij lijkt een gewone popartiest te willen zijn. Zijn achterstevoren gedraaide popliedjes helpen hem daar niet bij. Het beeld past niet bij het geluid en Pink loopt niet synchroon met zijn muziek. Alleen de stoïcijnse indiaan op bas lijkt uit dezelfde wonderlijke wereld te komen als Pinks liedjes. Het doet niets af aan de kwaliteit, maar wel van de charme. Al heeft de jongen met de berenmuts in de zaal daar geen moeite mee. Hij stuitert rond, enthousiast zwaaiend met zijn armen. ‘I love you Ariel!’ roept hij hysterisch. Hij is de enige die vanavond echt in de bizarre Ariel Pinkwereld past.

Gezien: Ariel Pink’s Haunted Graffiti, Melkweg, Amsterdam, 13/11/2012.

tekst:
Sophie Westhiner
beeld:
Ariel-Pink1-e1352890455899
geplaatst:
wo 14 nov 2012

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!