5 Days Off Dag 3 – Kelly Family on acid en niet geleverde hoogtepunten

Kelly Family on acid

crystal fighters
Crystal Fighters

Vrijdag, de derde van vijf dagen festival. In de uitverkochte Melkweg staat deze avond dubstep en drum and bass op het programma, met o.a. James Blake en Skream, maar ik begeef mij richting Paradiso, waar het bandjesavond is. De eerste band op mijn te-doen-lijst is Crystal Fighters, dat onlangs nog furore maakte op Eurosonic in Groningen. Deze Engelse act aangevuld met Spaanse vrouw speelt een zeer originele mix tussen opzwepende indierock, Baskische folk en elektro. De zanger ziet er uit als een soort hippie predikant die met een zekere bezetenheid in zijn blik het publiek toezingt. Zijn indringende optreden dwingt tot aandacht bij het publiek en speelt een grote rol in het enthousiaste meezingen en dansen van de aanwezige mensen. Zangeres Laure lijkt er een beetje als een verloren sirene bij te staan aan de zijkant van het podium, maar juist daardoor ontstaat er een aura om haar heen dat haar optreden extra cachet geeft. De muziek is een fijne mix van zomerse hippiefunk, synthesizers en indierock met een scherp randje. Een verrassende band op 5 Days Off, maar een zeer welkome verrassing, zelfs als ze er in de woorden van een vriend van me uitzien als de ‘Kelly Family on acid’.

Synthesizergeweld

Goose groot
Goose

Na iedere band duurt het in de grote zaal een uur voordat de volgende band komt, en in de tussentijd draait DJ Arnold de boel aan elkaar. De momenten tussen de optredens doen een beetje aan een normale Noodlanding avond in Paradiso denken en duren voor het gevoel veel te lang. In de tussentijd zijn er wel shows in de kleine zaal, maar die is gelijk zo stampvol dat er bijna niemand meer bij kan. Net als gisteren een gemiste kans in de programmering -een kleine dj-booth met aankomende artiesten had makkelijk op het podium in de grote zaal kunnen staan tijdens het opbouwen van de bands. Rond middernacht is het dan tijd voor onze Vlaamse vrienden Goose. In 2006 zetten zij zich op de kaart met hun aanstekelijke en toentertijd erg populaire crossover tussen rock en elektro. In de tussentijd hebben ze naam gemaakt als sterke liveband (en als minder geslaagde dj’s) en onlangs kwam hun nieuwe album Synrise uit. Op deze nieuwe plaat zijn de snerpende gitaargeluiden naar de achtergrond verdreven door de opkomst van meer synthesizers en dit doet benieuwen naar de nieuwe liveshows.Vanaf nummer één hebben de synths vanavond in ieder geval een prominente rol en hebben een belangrijke aandeel in het erg volle geluid. De zaal ontploft bij de eerste climax en zal dit nog een aantal keer doen tijdens het verdere verloop van de show. De muziek van Goose is een stuk minder ingewikkeld dan die van Crystal Fighters, maar wel enorm effectief. Vooral het live drummen geeft een fijn akoestisch tintje aan het analoge geweld. De lichtshow creëert een soort tunnelvisie naar het podium toe, waardoor de band de hele zaal naar zich toe lijkt te trekken. De Belgen eindigen met een heerlijke climax vol scheurende gitaren en beukende drums.

Niet geleverde hoogtepunten

DRUGS
D/R/U/G/S

Het is zowaar aangenaam in plaats van belachelijk druk in de kleine zaal tijdens de set van de twee Engelse heren die achter de naam D/R/U/G/S schuilgaan. Intieme muziek met een heerlijke flow die aanvoelt als één lang nummer -D/R/U/G/S levert hier eigenlijk de ideale afterparty muziek. Een aangenaam rustmoment na het gebeuk van Goose, met een fijn licht psychedelisch sfeertje, dat nog eens versterkt wordt door de visuals achter de heren op het podium. Na drie kwartier zit hun set erop en is het weer eens wachten tot de volgende act in de grote zaal begint. Het publiek wordt zienderogen onrustiger en begint in kleine getale de Paradiso te verlaten. Dit wordt niet veel beter tijdens de set van de laatste act van de avond in de grote zaal: the Shoes. Dit oorspronkelijke Franse duo is live aangevuld met twee leden die de percussie voor hun rekening nemen. De muziek ligt ergens in het midden van disco en elektro, maar heeft deze avond te weinig om het lijf om echt te boeien. De staccato percussie is aanvankelijk indrukwekkend, maar uiteindelijk blijkt er weinig variatie in te zitten. De synthesizers staan te vaak te zacht, waardoor het geluid nogal kaal is. De hoge zang van Guillaume en Benalways zorgt ook niet voor de benodigde body in de muziek, waardoor het geheel vrij onbevredigend overkomt. Sommige momenten lijken de heren het publiek even in de tang te houden en hen aan het dansen te krijgen, maar deze momenten duren nooit lang. De muziek van the Shoes belooft constant hoogtepunten, maar levert deze uiteindelijk niet. Eindconclusie: het is het net niet.

tekst:
Niels Tubbing
beeld:
crystal-fighters
geplaatst:
za 5 mrt 2011

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!