Raya

Pothamus is een trio uit Mechelen dat met het zes nummers tellende ‘Raya’ meteen indruk weet te maken. Weinig misschien, maar de band gaat niet licht over wat er wordt uitgebracht. Drie jaar sleutelde het drietal aan wat ‘Raya’ moest worden. En dat loont. Muzikaal zit Pothamus dan wel op het raakvlak tussen sludge, doom en postrock waardoor ze gemakkelijk in de Amenra-val zouden kunnen trappen. Door goed te wikken en wegen, te schrappen en te polijsten, is daar nauwelijks iets van waar. De nalatenschap gebruiken, vervormen, naar de eigen handen zetten en er iets nieuws mee maken dat niet meer met het origineel valt te vergelijken. Beuken doen ze, strelen en aaien ook, op een ritualistische, soms bijna sjamanistische manier. De band neemt de tijd voor zijn nummers. Vijftig minuten voor zes stuks, dan is er geen haast bij. Nummers rustig opbouwen zodat ze blijven fascineren en tegelijk louterend en meeslepend overkomen. Ook de stem wordt puur functioneel ingezet. Soms gaat ze loos, maar meestal bedwelmt ze de luisteraar net als de muziek. Debuten als deze zijn er om te koesteren en regelmatig te draaien.

Het Zweedse pg.lost neemt ook graag zijn tijd. Het is niet de eerste keer dat er vier jaar zit tussen twee studioplaten. Voorganger ‘Versus’ dateert uit 2016 dus de band blijft consistent. Op ‘Versus’ hadden ze de zang, gelukkig maar, achterwege gelaten en dat is ook nu het geval. De synthpartijen zijn iets minder prominent aanwezig op ‘Oscillate’, waardoor de band eerder terugkeert naar zijn postrockroots met een snuif metal. We weten alleen niet zo goed wat me met dit album aan moeten. De band glijdt namelijk alsmaar meer af richting pompeuze progrock, en daar hebben we een paar families aan dood. Hier en daar zitten nog mooie stukjes muziek maar meestal lijkt het etaleren van ieders virtuositeit te primeren. Daar hebben we een pesthekel aan.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Pothamus_Raya
geplaatst:
vr 23 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!