Jens Pauly heeft al een behoorlijk grillig parcours achter de rug. De man uit Keulen speelde in zijn adolescentie bij voorkeur punk en hardcore, waarna hij met synthesizers aan de slag ging. Eerst als soloartiest met Ghostrider, later als Sex Temple, een duo samen met Pacal Hector van Datashock. Toen hij dat allemaal had gehad, veranderde het vizier richting black metal, met de band Ultha, met twee overtuigende platen (‘Pain Cleanses Every Doubt’, 2015 en Converging Sins’, 2016) op Vendetta. Inmiddels heeft hij de band verlaten en heeft nu voor het eerst een plaat gemaakt onder zijn eigen geboortenaam, Jens Pauly. Hij keert meteen ook terug naar zijn geliefde synthesizers, al is dat maar schijn. De bron van zijn muziek is zijn gitaar, waarvan echter nauwelijks iets te horen valt. De oorspronkelijke geluiden zijn dermate bewerkt, veranderd en gelouterd, waarna er een behoorlijk minimalistisch aandoend palet geluiden resteert. Ambient is het, gespreid over vijf nummers in een klein uur, die wat in de lijn ligt van het rustige werk van Tim Hecker of van Oren Ambarchi. Ook al van die tovenaars die geluiden dermate manipuleren om er iets helemaal anders uit te puren. Organisch klinkende soundscapes, ietwat episch van aard, die goed passen bij de betekenis van ‘r/f’, met name ‘remember/forget’. Drones die een enigszins warm gevoel nalaten, hoe koud hij de sfeer mag hebben bedoeld, is wat dit album uitstraalt. Opboksen tegen voornoemde grote namen binnen dit genre kan Pauly niet, al is het album absoluut niet onaardig.
