Quiet Signs

Dat je met zo’n albumtitel geen grindcore hoeft te verwachten mag duidelijk zijn. Jessica Pratt opteert voor Laurel-Canyonachtige folk met een flinke snuf droompop. Na een stemmige, maar ferme piano-instrumental volgen dan ook vooral ingetogen, dromerige liedjes. Pratts wat gemaakt rauwe stem lijkt daar een beetje doorheen te zweven, als een ijle spookverschijning. Dat is een interessante esthetiek die erg mooi had kunnen uitpakken – als er tenminste niet bezuinigd was op onderhuidse spanning. Zonder pakt de plaat wel heel onnadrukkelijk uit. De al eerder genoemde opener ‘Opening Night’ had die wel: rustig, maar wél bestaande uit een paar flinke piano-aanslagen alsof er heel wat gaat gebeuren. Helaas gebeurt er net te weinig op ‘Quiet Signs’.

tekst:
Maarten Buser
beeld:
Jessica_Pratt_Quiet_Signs
geplaatst:
vr 23 aug 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!