Vijftien albums en er valt nog steeds bitter weinig te lachen bij en met Killing Joke. De ondertussen stilaan legendarische Engelse band draait al mee sinds 1979 en heeft nog nooit een ondermaats album afgeleverd. (De miskleum ‘Outside The Gates’ (1988) – een draak van een plaat met een totaal atypisch (funk)geluid- was immers in wezen niets ander dan een ego-vehikel van zanger/bezieler Jaz Coleman en gitarist Kevin ‘Geordie’ Walker.) Wat interne verhoudingen betreft, is Killing Joke altijd een conflictueuze band geweest, maar sinds de dood van tweede bassist Paul Raven in 2007 lijkt de rust en stabiliteit te zijn teruggekeerd. ‘Pylon’ is zelfs het derde album, na ‘Absolute Dissent’ (‘2010) en ‘MMXII’ (’12), dat werd opgenomen met de originele line-up. Dus met bassist Martin ‘Youth’ Glover en drummer ‘Big’ Paul Ferguson. Wat nooit is verdwenen, zijn de woede en verontwaardiging over mistanden en de uitgesproken politieke en haast visionaire standpunten. Ook nu hoeven titels als ‘New Cold War’ of ‘War On Freedom’ geen verdere tekst en uitleg. Hoewel het viertal duidelijk in een productieve rush verkeert, kan ditmaal niet worden ontkend dat er wat stof op het recept ligt. ‘Pylon’ is namelijk in grote inwisselbaar met de twee vorige albums. Opnieuw veel metalgitaren en stuwende ritmes dus, waarover Coleman afwisselend schor krast en melodieus zingt. Rustpunt ‘Euphoria’ grijpt terug naar hun meest toegankelijke periode, pakweg ten tijde van ‘Brighter Than A Thousand Suns’ (1986), terwijl ‘I Am The Virus’ bijvoorbeeld genadeloos beukt. Dat de invloed van Killing Joke niet valt te betwisten, blijkt nogmaals en meermaals. Frappant ditmaal in ‘Big Buzz’ dat ons raar maar waar doet denken aan Junius. Terwijl het natuurlijk omgekeerd moet zijn. Met ‘Pylon’ instappen in het oeuvre van Killing Joke levert geen kater op, maar in directe vergelijking met eerder werk is dit zeker niet hun beste.
