Half maart komt ‘Water On Mars’ uit, het nieuwe album van Purling Hiss. De Amerikaanse band – die vaak vergeleken wordt met Ty Segall en Wooden Shjips – schippert tussen psychedelische jams en lo-fi garagerock en komt binnenkort naar Europa.

Purling Hiss, ooit een soloproject van de Amerikaanse muzikant Mike Polizze, is intussen aangevuld met drummer Mike Sneeringer en bassist Keil Everett. Na een optreden op het Tusk-festival in 2011, staan ze op 16 mei in Londen op het podium. Data voor optredens op het Europese vasteland zijn er nog niet, maar die komen er vast. Intussen vertelt de praatgrage Mike Polizze ons over zijn muzikale helden, de staat van de muziekscene in Philadelphia, de verschillende media waarop zijn releases verschenen en de hernieuwde aandacht voor psychedelische rock.

Get Stoned Ezy
Mike Polizze groeide op in de buurt van Philadelphia, in een huis dat altijd gevuld was met muziek. Mijn vader was jazzsaxofonist, overal slingerden platen rond en ik luisterde altijd naar de radio. Ik verkoos als kind vooral klassieke rockmuziek, terwijl ik als tiener helemaal wild was van artiesten als Jimi Hendrix of Black Sabbath. Als snel begon ik ook zelf een instrument te bespelen: eerst piano, later gitaar. Ik wilde vooral luid spelen (lacht). Toen ik iets ouder werd, luisterde ik vooral naar vroege punk zoals The Stooges en punkrock als Black Flag en Bad Brains. Al die verschillende muziekstijlen hebben mij, vaak onbewust, benvloed.
Voorbeelden die duidelijk te herkennen zijn in de verschillende releases van Purling Hiss. Ik ga hier niet aan namedropping doen. Ik hou gewoon van muziek verzamelen en muziek beluisteren, maar vooral van mijn eigen muziek maken, en daarin die invloeden te laten doorklinken. Dat is mijn streven. Het grootste deel van mijn tijd besteed ik dus aan het maken van muziek; er blijft weinig tijd over voor luisteren en verzamelen. Muziekliefhebbers die zelf geen muziek maken, hebben aanzienlijk meer tijd om naar muziek te luisteren, en daar vaak ook een meer encyclopedische kennis van. (lacht)
Na de release van het titelloze debuut in 2009, een psychedelische jam van een half uurtje, vergeleek Ripley Johnson (Moon Duo, Wooden Shjips, mt) het werk met Get Stoned Ezy. Een vergeten klassieker van High Speed & The Afflicted Man. Voor mijn debuut kende ik het album totaal niet, maar intussen is dat n van mijn favorieten.

Echte stad
Bij nieuwe bands uit de Verenigde Staten denkt iedereen meteen aan Brooklyn, Oakland, Portland of Los Angeles. In Philadelphia beweegt de laatste jaren echter ook het een en ander, denk maar aan Kurt Vile & The Violators en The War On Drugs. Bands die ook tappen uit hetzelfde psychedelische vaatje als Purling Hiss. Toen ik rond 2004 verhuisde naar Philadelphia bloeide de muziekscene daar ook op met een kleine, maar fijne kring muzikanten waarin ik graag vertoef. Ik begon bij de psychedelische jamband Birds Of Maya, waarbij ik trouwens nog steeds speel. Ik ben ook niet van plan om Philadelphia te verlaten. Veel jongeren met muzikale ambities trekken naar New York of Los Angeles maar mij heeft dat nooit aangetrokken. Philadelphia is een working class city, een echte stad; geen showbizzstad.
De laatste jaren groeit ook in Europa de aandacht voor bands uit die scene. Ons eerste optreden in Europa was op uitnodiging van het Tusk-Festival in het Engelse Newcastle. De organisatoren wilden per se dat we daar toen kwamen spelen. (En terecht, want het concert maakte meteen indruk op de daar aanwezige Gonzo (circus)-redacteuren, red.) Dat was na de release van Public Service Announcement op Woodsist Records. Door op dat enigszins hippe label een plaat uit te brengen, trokken we de aandacht in Europa. Het blijft echter moeilijk voor artiesten uit onze scene op onbekendere labels. Als het label geen contacten in Europa heeft, luistert niemand en zonder aandacht zijn er nauwelijks mogelijkheden om buiten de Verenigde Staten te spelen. Ondanks het internet blijven die persoonlijke contacten en aandacht van programmeurs, pers en publiek nog steeds essentieel.

Cassettes
Het titelloze debuut van Purling Hiss was een verzameling psychedelische jams die Polizze op zijn kamer vastlegde met een viersporenrecorder. Sinds 2004 nam ik in mn eentje nummers op: aanvankelijk heel rudimentair omdat ik niet goed wist hoe het apparaat werkte. Die opnames ordende ik in playlists waar ik ook artwork bij maakte. Toen ik vervolgens door Woodsist en Mexican Summer werd gevraagd om albums uit te brengen, had ik al een heleboel materiaal klaar en kon ik vanaf 2009 in hoog tempo nieuwe releases uitbrengen. Vervolgens werd ik eind 2010 door Kurt Vile gevraagd om mijn muziek ook live te brengen. Daarom betrok ik drummer Mike Sneeringer en bassist Keil Everett bij Purling Hiss. Dat werkte goed en ik heb beide muzikanten ook benaderd voor deze nieuwe plaat. Water On Mars is dus het eerste album van Purling Hiss als een volwaardige groep. Het is ook de eerste plaat die we in een echte studio opnemen. Ik heb ook veel meer aandacht besteed aan de opbouw van de nummers en de teksten.
Net als Ty Segall, waarmee Polizze reeds toerde in de VS, bracht hij de laatste jaren dus bijna onafgebroken nieuwe releases uit. Die albums verschijnen op verschillende formaten: cd, vinyl maar ook cassettes. Terwijl de mainstream media het medium dood verklaren zoals de populaire presentator Matthijs Van Nieuwkerk in zijn programma De Wereld Draait Door bij de vijftigste verjaardag van de geluidsdrager en ongetwijfeld binnen enkele jaren opnieuw ontdekken, is de cassette (net als vinyl) bij muziekliefhebbers opnieuw zeer in trek.
Ik geef toe dat ik de laatste paar jaar veel heb uitgebracht, maar ik wilde de markt niet overspoelen (lacht). Het ging altijd om gelimiteerde releases van vijfhonderd stuks vinyl, het format dat de labels Woodsist en Mexican Summer verkozen. De cassettes zijn een ander verhaal, want die zijn nog meer gelimiteerd, tot honderd stuks. Zoals zoveel muzikanten wilde ik iets extras hebben voor mensen die aanwezig waren bij de shows. Cassettes zijn goedkoop en makkelijk te maken. Net als bij de hernieuwde aandacht voor vinyl, is het ook een beetje nostalgie, want voor de geluidskwaliteit moet je het niet doen. Het belangrijkste is echter dat het gewoon leuk is om te maken en releases te hebben op verschillende formaten.

Golfbeweging
Purling Hiss is n van de bands die meesurfen op de hernieuwde aandacht voor garagerock en psychedelische rock. Artiesten als Ty Segall en Wooden Ships krijgen de laatste paar jaar steeds meer aandacht en worden opgepikt door een breder publiek. Ik ben blij om deel uit te maken van die scene; het voelt goed aan. Ik toerde al met Ty Segall en Wooden Ships en het zijn intussen goede vrienden geworden. Ik weet niet waar die aandacht voor onze generatie vandaan komt. Misschien komt het omdat we allemaal ongeveer dezelfde leeftijd hebben en van dezelfde bands houden. Zo versterken we elkaar en benvloeden we elkaar voortdurend.
We pikken de draad weer op waar hij een paar jaar geleden is blijven liggen. Bij mij zal de manier waarop ik gitaar speel centraal blijven staan. De nieuwe plaat is misschien meer gebaseerd op songs, terwijl vroegere releases meer klinken als psychedelische experimenten of benvloed waren door punk en noise. Wellicht keer ik daar ook op volgende albums wel naar terug. Het verloopt allemaal een beetje in onregelmatige golfbewegingen. Maar volgens mij wordt 2013 een geweldig rockjaar, dat hoop ik toch! (lacht)

——-kaderstuk——
Purling Hiss
Water On Mars
(DRAG CITY)
Lolita, dat is het soort spul waar we nooit genoeg van krijgen: de primitieve stomp van The Stooges (inclusief aanmoedigende Iggy-achtige kreetjes), de groteske fuzz van Blue Cheer, de compleet overstuurde skronk van Major Stars, de snerende zang van Cosmic Psychos, kartonnen drums die op de een of andere manier toch cool klinken, die hele I-don’t-give-a-fuck-nonchalance. Heel even ziet het ernaar uit dat Purling Hiss verder bouwt op het stramien waar de band in 2009 mee scoorde. Toch is het alweer drie jaar geleden dat er nog een langspeler (Public Service Announcement) uit de vingers van Mike Polizze & co. vloeide. Op het eerste gezicht is alles dus bij het oude gebleven, maar de evolutie die al eerder merkbaar was, naar een meer songgerichte en iets minder overstuurde aanpak, zet zich nu versneld door. Zo zitten songs als Mercury Retrograde (haast Dinosaur Jr. op z’n meest catchy), Rat Race en The Harrowing Wind vol met verrassend aanstekelijke melodien en hooks. Een paar keer, zoals in She Calms Me Down en Mary Bumble Bee, gaat het zelfs over naar het soort dromerige, diep in de jaren 1960 gewortelde psychpop waar Elephant 6-bands als The Apples in Stereo en Beulah ooit een patent op hadden. Purling Hiss heeft zn methodes dus wat verfijnd, al blijven er met Face Down en het titelnummer nog wat stekels over voor zij die zweren bij de hyperkinetische gitaarchaos van vroeger. Of Water On Mars het drie jaar wachten waard was, hangt dus een beetje af van welke aspect van de band je verkiest. Dat er in Purling Hiss echter meer schuilt dan een doorsnee lawaaierig gitaarbandje, wordt nog maar eens bevestigd. (gp)

Dit artikel verscheen eerder in GC #114.

Discografie