Trouwens: wat was het hoofdpodium vandaag een sof zeg. Geen enkele keer tijdens het pendelen tussen Club en Marquee waren we geneigd even te blijven staan omdat we een streep interessantigheid meenden te ontwaren. En wat in hemelsnaam kwam de Offspring daar nog doen? Geen mens die daar nog boodschap aan had. Dat was wel even anders met Faith No More, een reünie waar we nauwelijks zes maand geleden nog niet op durfden hopen. Maar ziet, ze stonden er, en wij ook, en we kregen precies wat het moest zijn. Een band die haar all-time classics (onvoorstelbaar dat een brok lawaai als ‘Surprise, You’re Dead’ een meezinger is geworden!) afwisselt met obscuurder materiaal uit haar hele carrière- zonder dat het publiek maar een moment mort. Mike Patton weet nog steeds als geen ander de grens tussen oprecht, pastiche en duivelse karikatuur te bewandelen- zelfs het lila kostuum met wandelstok (een overjaarse casanova waardig) wist hij met verve te dragen. Naar het einde toe dook trouwens ook weer Patton de sociopaat op, om even de VIP-strook voor het podium te gaan terrorizeren. Alles bij het oude dus, al was het ook goed om horen hoe een groep muzikanten tien jaar méér ervaring meedraagt en kan etaleren: de uitvoeringen waren quasi vlekkeloos, en met uitgestreken gezicht werden de zwaarste grooves afgewisselt met kitsch van hoog allure. Faith No More in een notendop!
Alles wat zij te bieden hadden, viel van My Bloody Valentine helaas niet te zeggen- saai, rommelig en met een affreus geluid dat nog eens veel te luid door de speakers jaagde. Daarenboven de welbekende apathische podiumprésence die heden ten dage eerder zielig dan cool overkomt- niemand buiten de onvermijdelijke die-hards die erop zat te wachten. En toen ze ook nog eens afsloten met het traditionele kwartier van oorverdovende noise werden ze gewoon onuitstaanbaar- wat voor statement kan dàt nog maken, in het post Sunn-tijdperk? Ik zal ze mijden op een toekomstige affiche.
(dv, ks, mt)