Puki Pooki

Toen Star Club West in 2000 debuteerde met ‘This Is Howie’ vielen ze nog te classifiëren als “Duyster”-muziek: trage tot midtempo gitaarrock met een zweem van melancholie. Met de releases die volgden, dreven Nico Jacobs en zijn band almaar verder weg van dat hokje, met als voorlopig hoogtepunt ‘NIN’ uit 2017, een ambitieuze ode aan Jacobs’ overleden moeder, waarop alle gedaanten van de band collagewijs tot een lappendeken verwerkt werden. Hoewel die aanpak wonderwel werkte, koos Star Club West er voor hun achtste, negende en tiende plaat toch voor om een beetje orde in de winkel te scheppen, en drie aparte, min of meer coherente platen uit te brengen. Drie platen dus -we nemen u mee op een korte tour. ‘Puki Pooki’ is de meest toegankelijke van de drie. De plaat trapt af met het strontaanstekelijke ‘Soft Johnson’, dat voor ons gerust een hele plaatkant had mogen door-krauten. Maar er moesten nog uptempo popsongs gelegd, en dus laat ‘Puki Pooki’ zich beluisteren als de doorsnede van een mooi gecureerde platenkast, met zang- en synthlijnen die nu eens New Order, dan weer PulpMark Hollis of The Postal Service echoën. Geen idee of Jacobs dat met opzet doet, maar de vocale veelzijdigheid is opvallend, en voelt nooit aan als een trucje. Hoogtepuntjes: de ‘ohoho’s’ op ‘Do We Want To Be Rock’ en het refrein van ‘He Feels Dirty’ – ‘I don’t wanna be polite, you don’t wanna talk tonight’ –dat in een ander tijdperk geheid een dansvloerklassieker was geworden. Het bijna volledig instrumentale ‘But Klim’ zit boordevol krauty ritmeboxen, synths die over de Autobahn glijden, charmant zoemende orgels en in delay badende snaredrums. De songs zijn vaak niet meer dan schetsen, maar pretenderen ook niet meer te zijn en bovendien is ‘But Klim’ voorzien van de beste titels, genre ‘Zornik Youth’ en ‘Zat vergaderen’. De hoesfoto van ‘Forsetzn Tsu Drek’ is van de hand van Roger Ballen, de Zuid-Afrikaan die als de beste schoonheid vindt in de meest hopeloze uithoeken van zijn omgeving. Ballen heeft naar verluidt de muziek op ‘Forsetzn Tsu Drek’ beluisterd en zijn fiat gegeven: ‘geschikt voor mijn foto’. En dat klopt: de plaat is veruit de donkerste van het trio –met aan het begin een paar stevige indie-rockers, maar ook synthpartijen die uit de machinerie van de vroege Aphex Twin had kunnen komen (‘Macro Gold Card’). ‘Baby’ klinkt dan weer alsof Yo La Tengo en Suicide samen aan de slag zijn gegaan. Vervolgens wordt de sfeer eerst elektronischer (met zelfs hints naar EBM in ‘Witold Toch’), om verder almaar meer af te zakken richting jaren 1990-noise, met het afsluitende duo ‘Yatesy Holiday Plannings’ en ‘ ‘Somewhere Between Love & Noise’. We hoorden ergens waaien dat de volgende plaat van Star Club West een live-opname zou bevatten. Duimen dat ze een kantje reserveren voor de marathoneditie van ‘Soft Johnson’.

tekst:
Stijn Buyst
beeld:
StarClubWest_PukiPooki
geplaatst:
wo 14 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!