Public Strain

Het Canadese Women bracht in 2008 hun debuutalbum uit. Nu is er van deze all-male-band de opvolger ‘Public Strain’, opnieuw opgenomen met Chad VanGaalen achter de knoppen. Geen toeval als je weet dat leden van Women in zijn backing band spelen. Naast een uitgebreide tour met hun eigen band hebben ze er dus ook nog een tour met hem opzitten. Op deze nieuwe zoeken ze opnieuw een weg tussen een popgeluid en noisy uitbarstingen. Het resultaat zijn weerbarstige, puntige nummers met een No Wave inslag. Denk een beetje aan groepen als No Age of Abe Vigoda. Hoewel die iets opgefokter klinken dan Women. Die klinkt vaak iets bedaarder in de aanpak en in de keuze voor breed uitwaaierende atmosferische gitaarstukken. Met andere woorden een degelijke indieplaat en een bewijs dat er veel goeds uit Canada komt op muzikaal gebied. (www.myspace.com/womenmusic). Op hetzelfde Jagjaguwar-label verschijnt ook het debuut van Sean Carey. Die zijn naam, hoe kon het ook anders, afkort tot S. Carey. Deze moedige muzikant is drummer in de band van Bon Iver, maar heeft dus geen schrik om ook met eigen werk te komen, dat in het verlengde ligt van wat Bon Iver doet. Deze plaat is dus in de singer-songwriter hoek te situeren. Hier en daar krijgt de plaat zelfs een jazzy feel of wordt de muziek bijgekleurd met snuifjes elektronica. Er duiken ook brede arrangementen met strijkers en piano op. Carey heeft een degelijke stem en is in staat om degelijke songs te schrijven. Alleen ontbreekt hij dat ene ongrijpbare iets wat Bon Iver boven de massa deed uitstijgen. Nu goed, zijn debuut was dan ook een instant klassieker.

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
Women_PublicStrain
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!