Public Image Ltd. – Paradiso, Amsterdam – 13 juli 2010

Nadat het voetbalvolk zich voor de laatste maal in collectieve dronkenschap heeft gestort om onze jongens te bedanken voor het verliezen van goud, steken voor Paradiso de mannen en vrouwen in het zwart opvallend af tegen de oranje bagger. De reden is duidelijk, het is de terugkeer van het legendarische Public Image Ltd. “Shame about the World Cup”, sneert John Lydon na opkomst ons toe, en trapt zijn wedstrijd af met ‘This Is Not A Love Song’.

public image ltd 1548340c
Public Image Ltd.

Op voorhand waren er genoeg redenen om sceptisch te zijn over de terugkeer van Lydon met Public Image Ltd. Geen Keith Levene en Jah Wobble, het desastreuze reünieconcert van The Sex Pistols uit 2008 nog vers in het geheugen en de vraag hoe Lydon zich vanavond weer zou gaan gedragen. Een legende, natuurlijk. Johnny spuwde maar wat graag op de gevestigde orde, maar is te lang blijven hangen in de rol van sarcastische nar, een karikatuur van de rockster, de eeuwige puber in het grote mensenlichaam. Vooral op televisie, waar Johnny een graag geziene gast is in talkshows en real life soaps, nooit te beroerd om de controverse te blijven opzoeken. Soms goed getroffen, te vaak te kinderachtig.

Public Image Ltd. is Lydons enige muzikale genoegdoening geweest en gaf na het instorten van The Pistols een muzikale middelvinger die zijn weerga niet kende. De trage in echo gedompelde rock met dubinvloeden verraste vriend en vijand. Al was het alleen maar dat Rotten van de slechtste bassist (Sid) ter wereld naar de beste (Wobble) ging. ‘First Edition’, ‘Metal Box’, ‘Flowers of Romance’, allemaal klasse platen, en unaniem door velen beschouwd als een van de hoogtepunten van de postpunk. Nog tot 1992 heeft de band bestaan, maar de laatste jaren was het niet veel soeps meer. Lydon had inmiddels vele bandleden versleten, het nihilisme wat zo klopte op de eerste platen was ver te zoeken en mikte hij met toegankelijke pop op commercieel succes.

Opnieuw optreden met The Sex Pistols klopte al op voorhand niet. Daarvoor was het geluid teveel een product van die tijd, te puberaal, en miste Lydon alle geloofwaardigheid, zeker als de beste man al zo lang afgeeft op zijn alter ego Rotten. Hij is tenslotte geen Iggy. En toch, deze dinsdagavond was de zaal getuige van opnieuw de wederopstanding van een icoon, die een nieuw elan aan het merk Rotten gaf. Misschien eindelijk wat berusting gevonden in het ouder worden, weg van de speed en de nonsens, de levende karikatuur laat zijn talent weer spreken. Het zou verdomme eens tijd worden John.

v49m2v
Public Image Ltd.

Enfin, geen gedoe op het podium, maar spelen. En dat deed hij met Lu Edmonds (gitaar), Bruce Smith (drums) en Scott Firth (bas). Wie met natte ogen verlangde naar Levene en Wobble had niets te vrezen. Natuurlijk was het basgeluid van Wobble legendarisch, maar dat was toen, en Firth kan dat moddervette basgeluid prima spelen. Hij werd niet gemist. Tenslotte blijft PIL Lydons band en ligt het slagen van het optreden volledig bij dit enfant terrible van 54. En zo geschiede. ‘This Is Not A Love Song’ ging direct over in de persoonlijke favoriet ‘Pop Tones’. De nummers werden in de lengte zoals bedoeld gespeeld. Lang dus. Maar toch, PIL moest warmdraaien en dat was het geval tot ver na ‘Mona Lisa’ en ‘Albatross’. Wellicht te wijten aan het latere werk wat tussen de klassiekers door werd gespeeld. Anders in geluid, gepolijster, simpele stadionrock (‘warriors’), en ook nog de kneuterige ballade ‘Psychopath’ van Lydons solodraak uit 1997. John merkt een wat stil publiek op: “Are you all still stoned from the 70s?”, en geeft gas. Zoals altijd, de tweede helft maakt het concert en bij ‘Death Disco’ komt Lydon echt los. Hij sneert vanuit zijn tenen, schokt en spuugt achter de microfoon, terwijl zijn gekke, excentrieke gebaartjes de overhand nemen. John is fantastisch bij stem, minder zeikerig, minder speedy dan het ooit was en dat is goed.

‘Bags’ rolt over het publiek heen, John speelt de walging oprecht bij ‘Religion’, om daarna het overjarige punkpubliek zich weer zestien te laten voelen bij ‘Rise’. “Anger is an energy” scanderen we en de paus is nog steeds een nazi. Paradiso is op stoom en Lydon is heer en meester. “Holland do not despair, Villa. Iniesta. Fuck off all those millionaires”, en eindigt het concert na ‘Public Image’ met ‘Open Up’: een track van Leftfield waar Lydon de vocalen voor deed. Een oude clubhit en een verrassende maar dankbare afsluiter. En zo heeft na dik twee uur spelen de oude sarcast zijn muzikale gram na lange tijd weer gehaald. Bij de band waar zijn hart ligt, bij de band waar zijn talent tot uiting komt, bij de band waar Johnny Rotten John Lydon werd.

Hulde John, well done.

tekst:
Martijn Venekatte
beeld:
public-image-ltd_1548340c
geplaatst:
vr 16 jul 2010

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!