Terwijl meningenpausen kissebissen over de robotisering van de maatschappij, zet Holly Herndon reuzenstappen in de richting van een steeds inniger versmelting van mens en technologie. Die hybride heeft overtuigend vorm gekregen op haar derde album ‘PROTO’. Enerzijds hoor je haar wortels in de religieuze samenzang van plattelandsgemeenschappen in het oosten van de VS. Ze vertrekt vanuit pure a capella zang. Het nummer ‘Frontier’ begint met meerstemmige shape note koorzang. ‘Evening Shades (Live Training)’ grijpt terug op de eenstemmige kerkhymnes uit de zuidelijke voetheuvels van de Appalachen. Herndon laat ze met geavanceerde digitale technologieën muteren in andere vormen. Daarin is het origineel nog steeds herkenbaar, maar ze heeft de muziek een kwantumsprong laten maken naar een nieuwe realiteit. Mens en technologie zijn daar vaak nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden. In die omgeving keert ze steeds terug bij de vraag waar zij (en anderen die haar lot delen) eigenlijk bij hoort. ‘PROTO’ doorloopt daarnaast de levenscyclus, van ‘Birth’ tot ‘Last Gasp’. Een cyclus die kan slaan op een individuele persoon, op de mensheid, maar ook op de hybride van mens en technologie, of zelfs op de metamorfose van die hybride naar een nieuwe bestaansvorm. Zoals een rups sterft om vlinder te worden, zeg maar. Als dergelijke overwegingen je koud laten, dan is er nog altijd het argument van de muziek. Herndon lijkt zich muzikaal steeds verder te ontpoppen. Het voornoemde ‘Frontier’ mondt uit in verhakselde koorzang met een krachtige beat als fundament. In ‘Alienation’ overstijgt Herndons engelachtige stem met gemak een behandeling met Auto-Tune. ‘Extreme Love’ legt een laag van zuchtende spookstemmen over een glijdende bas en een verhandeling over organismen die vanuit een lichaam uitzwermen over het heelal, gesproken door een kind. ‘PROTO’ is een reis door een universum vol huiveringwekkende, zinsbegoochelende scifi-panorama’s.
