Als er al zoiets bestaat als het archetypische Ant-Zen geluid dan zit Matter (Fabrizio Matrone uit Bologna) er echt niet ver naast. Net als de oude wegbereiders van het Duitse label zoals Sonar, Synapscape of Imminent Starvation zweert Matter bij doorjakkerende technoïde ritmes, overstuurde industriële klanken en donkere (in zijn geval vaak analoge) soundscapes. Daarmee symboliseert de Italiaan op zijn negende album in alles perfect het genre, dat in grote mate in een creatieve stilstand is beland.
‘S’ is een album dat je onmiddellijk de gordijnen injaagt; of waar je geïntrigeerd blijft naar luisteren. Dat heeft namelijk alles te maken met het feit dat Signalstörung in elf (abstracte) tracks steeds weer werkt met dezelfde percussie -en ritmetracks. Door die stugge herhaling wordt het al gauw behoorlijk enerverend en zelfs irritant, zoals in ‘S2 (Copenhagen Edit)’ bijvoorbeeld waarop een onnozel stemmetje de al niet in feeststemming uitblinkende cd komt verstoren. Er zit blijkbaar een concept achter, namelijk een waarbij wordt gewerkt met het letterlijk uitrekken van klanken, trage BPM, et cetera. Afzonderlijk, zoals in ‘S9’, gaat er een zekere aantrekkingskracht vanuit, maar in zijn totaliteit is het ronduit vervelend.
Hymen noemt onder meer Mick Harris van Scorn en het Raster_Noton label als referenties, maar dat ballonnetje gaat helaas toch niet helemaal op. Niets mis met concepten of experiment, maar het mag allemaal wel een beetje spannend blijven. Mads Lindgren, een Deen die in Berlijn woont, etaleert als Monolog met ambient, IDM, drum-‘n-bass en breakcore de meer neurotische en frenetieke kant van Hymen, het op dit moment laatste actieve sublabel van Ant-Zen. Alles wordt op een hoop gegooid met een bij momenten manische output als resultaat die zenuwlijders finaal de dwangbuis induwt. Dat Lindgren ook een metalverleden heeft, valt overigens makkelijk te detecteren in een maniakaal nummer als ‘True North’, waarop hij vocale hulp krijgt van Mathias Lodmalm, ooit nog zanger van de Zweedse death metalband Cemetary. Die weet de waanzin en dreiging die bij momenten van dit album uitgaat prima te capteren. ‘Indemnity And Oblivion’ is het niet het soort album waarmee je veel vrienden maakt of scoort tijdens een Tinderdate, maar het is wel geschikt om aan te geven dat je alleen wil zijn. Die kamer loopt gegarandeerd leeg.