Pretty Years

Op ‘Pretty Years’ lijkt Cymbals Eat Guitars erop uit om de intelligentere pop uit de jaren 1980 samen te brengen met fellere indierock en powerpop uit de jaren 1990. Enerzijds dansend met Elvis Costello, rockend met Bruce Springsteen en anderzijds scheurend met Weezer en Cursive brengt de band rond Joseph D’Agostino op ‘Pretty Years’ een divers en uitgediept geluid. Maar vooral ook een geluid dat beklijft, iets wat vooral in de enorm pakkende popmelodieën zit. Het kost Cymbals Eat Guitars maar weinig moeite om met een nummer als ‘Have A Heart’ tussen de oren te kruipen. Niet zozeer met de woorden, het zijn vooral de hoekige gitaarpartij en de scheurende saxofoon die zich vast bijten, niet in de laatste plaats ondersteund door de speelse toetsen. Dit is pop voor gevorderden die bereid zijn ook naar de dubbele lagen in de melodie te luisteren of zich niet graag in gemakkelijke teksten schikken. Wat dat betreft, is de titel ook een knipoog, daar de teksten overduidelijk niet enkel over mooie momenten gaan. Eerder lijkt D’Agostino ons, de luisteraar, nodig te hebben om zijn leed mee te delen. En dat ook weer in intelligente, doorwrochteteksten, die niet direct voor een gat zijn te vatten. Kortom, een fijne pop plaat die alle ruimte geeft om er even diep in te duiken en het de verschillende lagen te ontdekken. Sowieso het beste wat Cymbals Eat Guitars ons tot op heden heeft laten horen.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
Cymbals_Eat_Guitar_Pretty_Years
geplaatst:
vr 16 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!