Pounding The Pavement

Het einde van het gezegende jaar 2017 nadert (of is net voorbij als je dit leest) en dat betekent een overaanbod aan heruitgaven. Niet allemaal echter, want zowel de oude knarren van Anvil als die van Electric Wizard hebben een nieuwe plaat gemaakt.

Het Canadese Anvil timmert al sinds 1978 aan de weg, en heeft gedurende die veertig jaar veel hoogtes en laagtes gekend. Opgeven is echter een woord dat deze heavy metalpioniers niet in het woordenboek hebben staan. Zanger/gitarist Steve ‘Lips’ Kudlow en drummer Rob Reiner zitten trouwens nog steeds in de band, nu aangevuld met bassist Chris Robertson.

Anvil heeft bovendien de smaak echt wel weer te pakken, want voorganger ‘Anvil Is Anvil’ dateert pas van 2016. En of het trio in vorm is. Lemmy mag dan onder de zoden liggen, ‘Pounding The Pavement’ staat vol nummers in de stijl van Motörhead, al is dat niet echt juist, want ze klinken allemaal typisch Anvil, al durft Kudlow ook buiten zijn comfort zone te treden met bijvoorbeeld ‘Nanook Of The North’ naar de gelijknamige film uit 1922 over de Inuit; of ‘Warming Up’ waar zowaar wat jazz tussen de gordijnen piept.

De variatie, ook in de zang, maakt van ‘Pounding The Pavement’ een topper inzake heavy metal.

De verstikkende voorganger ‘Time To Die’ van Electric Wizard, de band rond zanger/gitarist Justin Oborn, is inmiddels alweer drie jaar oud. Het was een nihilistisch aandoende doom/stonerplaat, waar de beklemming, de Weltschmerz, het pessimisme vanaf droop.

Het was tegelijk een plaat die herbronning aankondigde, ondanks alle miserie, na jarenlang platen te hebben uitgebracht bij Rise Above. Inmiddels zijn de donkere wolken een beetje uitgeklaard en slaat Electric Wizard, actief sinds 1995, snoeihard terug met een -wat anders?- ode aan alles wat naar vroege Black Sabbath verwijst.

Die ode zit uiteraard al in de titel, maar zet zich verder in de magistrale nummers. Zes zijn het er, met als uitschieters het door toetsen aangedreven ‘The Reaper’ en de machtige opener/sleper ‘See You In Hell’. Dat we overladen worden door Sabbath-riffs is bij Electric Wizard uiteraard een evidentie. De band doet het echter veel beter en efficiënter dan het leger bands die net zo goed de nalatenschap van de grootvaders van de harde rock eren in hun muziek.

Door de relatief korte duur van de plaat (tweeënveertig minuten) behoudt de band tegelijk de focus, wat dit meteen tot één van de beste platen uit hun catalogus maakt.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Anvil_PoundingThePavemen
geplaatst:
zo 12 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!