Kristin Hersh (Throwing Muses) kiest op haar elfde soloplaat weer eens voor een rockgerichte aanpak, en dat resulteert in jaren 1990-rock met vleugjes punk en folk. Dat ze al ruim dertig jaar in het vak zit, is goed te horen aan de bovengemiddeld tot echt sterke composities. Alleen al voor de heerlijk gedreven opener “LAX” zou ik zo de wisselvallige laatste platen van indielievelingetjes Soccer Mommy en Frankie Cosmos – die in een vergelijkbaar muzikaal territorium opereren – zonder wroeging inruilen. Maar, er is een maar: Hersh kan niet bogen op haar troefkaart, want ze is slecht bij stem. Die is behoorlijk aan slijtage onderhevig geweest, waardoor ze nu vooral klinkt als Patti Smith zonder diens vocale kracht. De zanglijnen zitten regelmatig tegen het valse aan. Jammer, want dat haalt de pit een beetje uit de verder fijne verzameling liedjes.
