Populair in Zottegem

Zo, de vijftiende editie alweer van het dunk!festival! Al werd daar niet meer drukte rond gemaakt dan nodig: het festival heeft zijn reputatie en publiek intussen opgebouwd, en zit nu perfect qua capaciteit.

Geen feestmodus, geen grote mediacampagne, zelfs geen bekende headliners: dunk!2019 programmeerde meer dan ooit in de breedte.

Er was goed gemaaid in Zottegem: de weg naar de plaatselijke superette, één van de belangrijkste trekpleisters voor de talrijke buitenlandse bezoekers, was zo vlotter bereikbaar, maar ook de parkeerweide was inventief gemaaid in parkeerzones en rijstroken, wat bespaarde op afspanning en stewards. Tot slot was ook het hellend terrein richting bospodium netjes gekortwiekt, waardoor het zich nog meer leende tot rondhangen, lummelen, hondenmennen en frisbeeën, een aantal populaire sporten hier.

Flapperbroek

Eerste missie: onze reservatie omzetten in een verblijfsvergunning van drie dagen. Vervolgens: naar het loket van het lokale bankkantoor – twee houten tafels en meertalig behulpzaam personeel – om euro’s te wisselen tegen plaatselijke coupures. Want ook na twintig jaar euro blijft de eengemaakte muntunie een mythe: elk jeugdhuis, elke pensenkermis en elk festival heeft nog altijd zijn eigen munteenheid: het ‘bonneke’. Gelukkig houdt het dunk!festival het simpel: geen afzonderlijke voedsel- en drankbonnen zoals in de Groote Oorlog en op de Groote Festivals, maar één type jeton dat je bovendien weer kunt inwisselen tegen geld. Geen klachten overigens over het aanschuifbeleid: overal werd je vlot bediend.

O ja, niet te vergeten: de muziekjournalist van de eenentwintigste eeuw is tevens moderedacteur en culinair recensent. Welaan dan: wij zagen één exemplaar van de modieuze (® Aldi GmbH) surfbroek met Grote Witte Letters, enkele flapperbroeken en verder heel wat “sandalen” (we hebben het ook moeten opzoeken). Voor de rest geen klachten. Wat het culinaire betreft: voor de paëlla, het topgerecht hier, is het altijd wachten tot zaterdag.

Qua podia en programmering werd dezelfde keuze behouden als vorig jaar: nauwelijks overlappende optredens, afwisselend in de grote tent met de ferme installatie, en in een luchtiger setting op het bospodium. Tussenin heb je dan de ruime hangzone, deels verhard, deels op gras, deels tussen de bomen.

Lichtplan

Het festival opende op het grote podium, en daar was het lichtplan naar vaste gewoonte nog eens aangepast. Geen grote schermen voor visuals deze keer, ook geen gloeilampen, wel strak verticaal opgestelde spots die vooraan diep naar beneden kwamen. Licht is niet onbelangrijk op dunk!, want de postrock op het hoofdpodium hoort je toch een beetje omver te blazen, en daar heeft de vaste dunk!lichtman de afgelopen jaren al flink toe bijgedragen. Maar over naar de muziek. LeRockPsicophonique, een klein Chileens label met een neus voor kwaliteit, vaardigde Baikonur en La Ciencia Simple al af naar eerdere edities van het dunk!festival, en dit jaar stuurden ze nog eens twee nieuwe namen naar Zottegem. Sistemas Inestables is een strak drietal, en benut zijn kleine bezetting maximaal: elk lid hanteert minstens drie instrumenten. De eerste tien minuten zwalpten wat in sfeerschepping, maar toen de dubbele drums van ‘Retorno de Saturno’ aan hun opmars begonnen werd het spannend. Ze bleken hun debuut ‘O’ gewoon van voor naar achter te spelen, en daarmee kwam ook live hun hele klankenpalet aan bod: beetje krautrock, beetje dansbare electrorock, beetje oorvriendelijke postrock van begin jaren 2000, genre The Mercury Program, Tristeza en Unwed Sailor. De spannendste momenten – de hele ‘Retorno de Saturno’, eigenlijk – zaten naar ons gevoel wat te vroeg in de set, maar al bij al was dit een zeer lekkere opener.

Black Narcissus, van Belgische kweek, twee man sterk, gitaar, drums en een batterij pedalen, mocht het bospodium inwijden. Ook Black Narcissus nam zijn tijd om op te bouwen, waarna de eerste coole riffs aangevoerd werden. Het jaren ’90-geluid deed denken aan de hoogdagen voor stonerfans, maar gedateerd klonk dit geenszins. Natuurlijk: een duo is maar een duo, en om echt indruk te maken had de sound wat voller gemogen. Maar ze hebben meer dan genoeg vette melodieën in huis, dus het potentieel zit goed.

Diepe poel

En dan de tweede band van LeRockPsicophonique, opnieuw op het hoofdpodium. Osorezan, een septet deze keer, heeft een kloeke rockbezetting plus S-vormige viool, en benut volop zijn getalsterkte: in plaats van continu met zeven te beuken, houdt een deel van de bende zich op tijd en stond afzijdig, met een optimale dynamiek als gevolg. Ze begonnen meteen met hun beste nummer, ‘Mezcal Los Suicidas’, en daarna kon het eigenlijk niet meer stuk. Het einde van de set had een magistrale opbouw, die eindigde in een diepe poel van noise. Die werd weliswaar langer dan nodig gerekt – als zelfs je medegroepsleden er uit verveling bij gaan zitten, dan weet je dat het tijd is om te stoppen. Niettemin: de eerste trofee was al lang binnen: dit was met voorsprong het eerste hoogtepunt van de dag. Het luide applaus loog er niet om.

Haester is een nieuwe Belgische band, maar niet zonder ervaring. Het hardcore-verleden van verschillende leden schemerde door in de muziek (posthardcore met gesproken geluidsfragmenten) én in de geëngageerde bindteksten. De band speelde een energieke versie van hun debuut op dunk!records: lekkere riffs & grunts from the heart, dat vat het zowat samen.

Zongedroogd

Het dunk!festival haalde de Brazilianen van Labirinto in 2013 voor het eerst naar Europa, en deze editie waren ze al voor de derde keer te gast. Hun zongedroogde posthardcore met dubbele drums klonk opnieuw uitstekend: trage Black Sabbath met een flinke scheut tribale drums. Hun kurkdroge set zorgde voor het tweede hoogtepunt van de dag.

En dan hadden we, met een kleine onderbreking, drie Amerikaanse bands op rij. Staghorn zagen we maar kort; té kort, zo bleek, want wat we hoorden klonk zeer mooi. Heerlijke melodieën,  een emotioneel afscheid en veel dankbaarheid tegenover het publiek.

Coastlands heeft al verschillende releases op dunk!records, maar het festival haalde hen nu voor het eerst naar Europa. Twee gitaren, waarvan één met lichtjes (hoewel de lichtshow meer dan volstond), en drums. Hun (vrij generische) songs speelden ze vol overgave, en hun danspasjes scoorden hoog op De Geluidsarchitect’s Stappenteller ®. Mopje van de PA-man: die arme mensen wilden tot vier maal toe het publiek bedanken, maar de schuif van de microfoon bleef potdicht.

This Patch of Sky speelt de romantische, melodramatische variant van postrock. Met cello, dat helpt. Ze lijden soms wat aan het dodododododododo-solsolsolsolsolsolsolsol-lalalalalalalala-fafafafafafafafa-syndroom, er mocht met andere woorden wat meer dynamiek en verrassing in zitten, maar niet in die mate dat het publiek daar last van had, wel integendeel. Op hun sterkst waren ze in hun stille, breekbare momenten. Natuurlijk was er hier en daar wat gebabbel in de zaal – goeie sfeer en bier, hoe gaan die dingen – wat bij het dunk!publiek altijd extra gevoelig ligt. Maar het grootste deel van de zaal bleef aandachtig luisteren, tot aan de (zeer mooie) afsluiter ‘Belle Muerte’, met zijn uiterst catchy cellopartij (jawel).

Nachtdieren

Aha, Celestial Wolves! Het vijftal is onlosmakelijk verbonden met het dunk!festival, en kreeg een mooie plaats op de affiche: bij valavond in het bos, als afsluiter. Daarmee volgt hun live-carrière netjes hun discografie: hun derde plaat ‘Call of the Void’ is immers veruit hun beste. Hun beste songs zaten in de tweede helft van de set, en die was dan ook zeer sterk. Als extra kregen we een pleidooi voor broederlijkheid, toewerkend naar de slotzin ‘The Earth Is not a Cold Dead Place’ (® Explosions in the Sky).

De braafste jongens en meisjes begonnen na Celestial Wolves al hun tanden te poetsen aan het sanitair, maar de avondmensen en nachtdieren trokken naar het laatste optreden van de avond, van het twintigjarige feestvarken Ufomammut. Voor het Italiaanse doomtrio was het hun tweede dunk!show als headliner, na de geslaagde passage in 2014. Wij bleven lang genoeg om te kunnen vaststellen dat alles alweer naar wens verliep. Nu slapen, morgen weer een dag!

Gezien: dunk!festival 2019, donderdag 30 mei 2019
Tekst: De Geluidsarchitect
Foto’s: Elien Swinnen en Wouter De Bolle (www.lenscapes.be)

tekst:
Gonzo (circus) Crew
beeld:
Black-Narcissus-c-Elien-Swinnen-3
geplaatst:
vr 7 jun 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!