Sinds Markus Popp in 2010 na een decennium zijn vervroegde pensioen met Oval terugdraaide, bevindt hij zich aan de frontlinie van de elektronische muziek. ‘Popp’ is het eerste album dat verschijnt op zijn kersverse eigen platenlabel UOVOOO. Het is tevens zijn meest toegankelijke album ooit. In de jaren 1990 maakte hij met ‘Szenairiodisk’ al muziek die geschikt was voor de dansvloer, maar zo slick als op ‘Popp’ klonk dat niet. Verrassend? Nee hoor. Ook voorgangers ‘Calidostópia!’ (’13) en ‘Voa’ (idem) waren voor Oval-begrippen best toegankelijk. ‘Popp’ opent echter in stijl: gloedvolle house zoals die aan het begin van deze eeuw gemaakt werd in de clicks’n’cuts-scene. De Berlijnse producer stapelt er laagje op laagje en weet de spanning gemakkelijk vast te houden. Langzaam tekent zich het idee achter ‘Popp’ af: een continue stroom aan dansbare, toegankelijke muziek waarin zoveel gebeurt dat je als luisteraar geen seconde meer nadenkt over het wezen van de muziek zelf. Elke gaatje is dichtgesmeerd, elke nanoseconde gevuld. Alsof hij niets aan het toeval wil overlaten. En wat zijn al die geluidjes inventief en mooi. Dat Popp naarmate de plaat vordert muzikaal steeds meer de kant op gaat van de verfijnde techno en house zoals die in de jaren 1990 op het platenlabel Warp verscheen, valt dan ook nauwelijks op. Dan is het album na een kleine driekwartier plotseling afgelopen en blijft er toch een wat onbevredigend gevoel over. Wat is nou eigenlijk de essentie van dit album? Maar wellicht is dat precies waar Popp op uit is.