Kompakt is de Donald Duck onder de dance-labels. Ga maar na: een sterk merk dat al bestaat sinds mensenheugenis, een onverwoestbaar logo, een zeer regelmatige output, een hele reeks spin-offs voor speciale doelgroepen of voor wie wat meer te besteden heeft (‘Katrien’, ‘Donald Duck Extra’) en bovendien diverse seizoensspecials. Er is een harde kern van bekende namen, met daaromheen karakters die komen en gaan. In de wekelijkse verhaaltjes schemert altijd wel iets van de actualiteit door, maar verder verlopen ze volgens een vast stramien. De lezer weet wat ie krijgt, heeft geen torenhoge verwachtingen, wordt dus ook nooit echt teleurgesteld en gooit gelezen exemplaren op de stapel op het toilet (leesvoer bij de grote boodschap) of bij het oud papier. Maar toch, af en toe zit er toch wel eens een pareltje tussen, ook bij Kompakt. Zo was het recente album van The Orb een aangename verrassing. En ook deze twee verzamelaars hebben zo hun momenten. ‘KX’ is een compilatie van tracks die dit jaar verschenen op het gelijknamige sublabel en alleen via mailorder verkrijgbaar waren, ‘Pop Ambient 2016’ is de zoveelste in een reeks jaarlijks verschijnende cdâs met toegankelijke soundscapes en chill-out-tracks. Het aardige aan ‘KX’ is het verschil tussen eerste en de tweede cd. Deel 1 lijkt bedoeld als achtergrondmuziek voor kledingwinkels, of thuis bij een hip diner of in de slaapkamer: mooi afgewerkte, maar clichématige technopop met hier en daar een een verwaaide stem of een exotisch instrument. De tracks op deel 2 lijken meer op de dansvloer gericht, met een wat stevigere beat en meestal een opzwepend bedoelde break met dissonante piepjes of toetertjes. Precies de makkelijke confectiedance waar de gemiddelde Gonzo (circus)-lezer met een boog omheen zal lopen. Toch bevat cd 1 wel enkele tracks die net genoeg charme hebben om niet meteen richting prullenbak gesleept te worden, zoals ‘Deeyo’ van Roy Rosenfeld & Guy Mantzur en ‘Subwolfer’ van Krisztián Dobrocsi.
Ook over ‘Pop Ambient 2016’ kan men best schamperen, maar liefhebbers van het werk van samensteller Wolfgang Voigt (alias Gas, Mike Ink, Dieter Bowie etc.) komen zeker aan hun trekken. Ondanks een gebrek aan muzikale verrassing of avontuur, maakte Voigt een smaakvolle selectie mooie en bij vlagen emotionele ambient, beginnend met meer impressionistisch werk van Stephan Matthieu en Anton Kubikov en uitlopend in meer melodieuze stukken van Jens-Uwe Beyer (Popnoname) en Thore Pfeiffer.
