Pond Scum

Tweemaal sessiewerk van singer-songwriters die bij de freakfolkbeweging hoorden toen die nog bestond en nu hun curieuze eigen niche vormen. Van Will Oldham hoorden we alweer anderhalf jaar niks meer, dus had hij iets te compenseren. Medio maart brengt hij een plaat uit met Bitchin Bajas en vlak daarvoor was er deze ‘Pond Scum’, een verzameling van drie Peel Sessions uit respectievelijk 1993, 2001 en 2002 in omgekeerd chronologische volgorde. Oldhams oeuvre kent nogal wat vergeten liedjes, naast een handjevol fanfavorieten, en Oldham zou Oldham niet zijn als hij die fanfavorieten live en in deze sessies grotendeels negeert ten faveure van zijn onbekendere werk. Hier serveert hij twee liedjes van ‘Get On Jolly’, een obscure ep uit 2000 met The Marquis De Tren, en vier liedjes die op geen van zijn studio-albums verschenen, waaronder een cover van Prince‘s ‘The Cross’. Afgezien van wat subtiel gitaarspel en harmonieën van David Heumann in de sessie uit 2002 is het Oldham solo en kaal wat de klok slaat. In deze kale setting en in anti-chronologische volgorde valt extra op hoe anders Oldham is gaan zingen: van ongecontroleerd en emotioneel naar steeds bewuster en toonvaster – op deze plaat dus net andersom. Zo’n terugblik op oud sessiewerk van een artiest is interessant en werpt een nieuw licht op onderbelichte kanten van een oeuvre, maar voor een gemiddelde geïnteresseerde is dit natuurlijk een volstrekt negeerbare release. Ook de noodzaak van ‘No More Lamps In The Morning’ van singer-songwriter Josephine Foster is nogal onduidelijk. Samen met haar man, de Portugese gitarist Victor Herrero, speelt ze zeven liedjes van eerdere releases in een lossere, semi-geïmproviseerde stijl die klinkt als een parodie op fado. Gestript van alle ritmische en structuur-aanbrengende elementen, brengt Foster ze nu meanderend en traag voortslepend, met veel ruimte voor theatrale zangversieringen en atonale solo’s. De teksten waar het volgens de bio allemaal om draait zijn door Fosters alle kanten opschietende stem onverstaanbaar en de nummers zijn al snel niet meer van elkaar te onderscheiden. Dat ze voor een verzameling oude nummers koos in plaats van nieuw materiaal te schrijven, onderschrijft de indruk dat dit louter een stijlexcercitie is. Misschien moeten we het dus zien als een stukje geschiedherschrijving. Ook daarbij geldt de vraag voor wie dat precies interessant is – vooral omdat de meeste luisteraars de originelen vele malen genietbaarder zullen vinden.

tekst:
Benjamin van Vliet
beeld:
Bonnie_Prince_Bill_Pond_Scum
geplaatst:
ma 29 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!