De ritmesectie is een ondergeschoven kindje bij veel singer-songwriters, of zelfs een noodzakelijk kwaad. Op ‘Please Daddy’ van de Nieuw-Zeelandse Sarah Mary Chadwick heeft de drummer echter een prominente rol toebedeeld gekregen, wat voor de nodige ritmische pit zorgt. De walsende piano’s en ingehouden blazers –even smaakvol als subtiel– lijken zich aan de drums op te trekken. Folk en country zijn daarbij eens niet de basis, maar eerder oude soul en dito rustigere rock-‘n-roll. Er staat me toch iets tegen aan ‘Please Daddy’. Hoewel de ritmes variëren, lijkt ‘Please Daddy’ begint na een aantal nummers toch in dezelfde sfeer voort te slepen. Dat komt voor een groot deel door Chadwicks smachtende zanglijnen die enerzijds iets te dramatisch zijn om echt gemeend te klinken, maar die anderzijds ook nooit écht lekker theatraal worden zoals bij iemand als Nick Cave, wiens invloed nooit ver weg is. Het klinkt nu toch een beetje alsof wat er in ‘Please Daddy’ zit er nog niet helemaal uit wil komen.

Dit artikel verscheen eerder in GC #156.