Voor zijn serie-in-wording ‘Plateforme’ heeft de Franse elektronicamuzikant Laurent Perrier zichzelf een interessante beperking opgelegd. Elke compositie maakt hij uit louter het materiaal dat een collega hem aanlevert. Zo bestonden de composities ‘Felix Kubin’, ‘Lawrence English’, and ‘Gianluca Becuzzi’ op deel 1 uit materiaal van die respectievelijke muzikanten; en zo zijn op ‘Plateforme #2’ Francisco López, Tom Recchion en Christian Zanési leverancier van zowel het uitgangsmateriaal als de titel voor drie opeenvolgende composities. ‘Francisco López’ kenmerkt zich door Raster Noton-achtige droge, snelle tikken, geruis en gebrom, waaroverheen gefragmenteerd en licht galmend nog meer geruis, geritsel en gebrom klinkt. Een veelheid aan abstracte klankflarden overspoelt de luisteraar. Dat het basismateriaal van López komt, geloven we door wat klinkt als field recordings met cicaden, vogels en water. Het geluid is divers, vol en onrustig. Een structurerend principe is niet herkenbaar; de opbouw van het stuk doet vrij willekeurig aan. Wel is er de steeds gehanteerde techniek van heen en weer snijden tussen de klankfragmenten, met even plotse afbrekingen als starts. Diezelfde technieken gebruikt Perrier bij de composities met materiaal van Recchion en Zanési – en feitelijk ook al op ‘Plateforme #1’. Weliswaar klinken er in de tweede en derde compositie andere geluiden – bij de eerste bijvoorbeeld veel heldere en analoog-elektronische – maar de algehele klankkleur en sfeer komen overeen. Je kunt stellen dat Perrier daarmee het album, ondanks het verschillende bronnenmateriaal, tot een eigen en coherent geheel heeft gemaakt. Anderzijds kun je je afvragen wat de meerwaarde is van het conceptuele kader dat hij zichzelf heeft gegeven, als de uitkomsten zo vergelijkbaar zijn. De onrustige montagetechniek en de veelheid aan klanken maakt ‘Plateforme #2’ bovendien tot een intensief luisteruur. Toch krijgt Perrier hier het voordeel van de twijfel; bij hernieuwde luisterbeurten begonnen we het album al fascinerend te vinden.
