Achtenveertig jaar na release krijgt deze Noorse cultklassieker nog eens een heruitgave, en dat is niet meer dan terecht. Het album is om meerdere redenen bijzonder, niet in het minst omdat het verscheen aan de vooravond van een nieuwe golf van Noorse muziek die grote sier zou maken en het genre voor eens en altijd met een paar labels zou opzadelen, en daar eigenlijk amper uitstaans mee heeft. Met de associaties die doorgaans gemaakt worden bij het horen van de namen Garbarek, Rypdal, Andersen & co. heeft dit niet zoveel gemeen.
Het trio, dat met ‘Plastic Sun’ aan z’n tweede album toe was, liet zich naar eigen zeggen vooral beïnvloeden door het trio van Paul Bley, maar wat je te horen krijgt, is geen afkooksel en al helemaal geen coherent statement van muzikanten die een ernstig statement te maken hebben. De psychedelische cover van de hand van Finnerud zelf suggereert al een bonte veelzijdigheid en die krijg je ook te horen tijdens deze krappe vijfendertig minuten.
Ze lenen twee stukken van Annette Peacock, destijds Bleys partner, eentje van Ornette Coleman en de rest vullen ze zelf in, zonder oogkleppen en met een gezonde dosis humor.
Het traag aanzwellende ‘Alnafet Street’ slaat plotsklaps om in een soulvolle groove, in ‘Cartoon’ wordt bijna meteen van wal gestoken met opvallend solo’s; de titeltrack lijkt een folkmelodie dwaas binnenstebuiten te keren, bassist Bjørnar Andresen slaat onbeschaamd aan het kermen en neuzelen in ‘Touching’, en Colemans ‘Dee Dee’ steekt vol met geprepareerde piano en onverwachte geluidsexperimenten. Idem voor Finneruds eigen ‘Parelius N’, dat klink als een volbloed klassieker.
Het relativeringsvermogen van ‘Plastic Sun’ suggereert een onbekommerd amateurisme, maar een kleine halve eeuw na release klinkt dit nog altijd een pak frisser dan wat dezer dagen aan de man gebracht wordt als ‘vernieuwend’ en uitdagend spul.