Planète Gougou

Twee bolletjes vanille of Deux Boules Vanille, dat is het duo Loup Gangloff en Frédéric Mancini die in 2015 het album ‘Tutti Frutti’ uitbrachten. Met ‘Planète Gougou’ komt daar nu een net zo gestoord vervolg op. Het duo bespeelt drums, waarvan elk signaal door analoge synthesizers wordt gestuurd, wat een verbazingwekkend geluid opwekt. De op zich naar mathrock neigende basismuziek wordt zodoende getransformeerd tot een soort trance; de dansmuziek bedoelen we dan. Beiden knutselen graag synthesizers in elkaar, die de polyritmiek van beide drums naar believen omvormt naar repetitieve techno of acid. Met een hoek af, dat spreekt. Deux Boules Vanille klinkt een beetje als La Jungle qua intensiteit en energie, al beoefenen beiden duidelijk andere muzikale genres. Thomas Bonvalet is de gitarist achter het project L’Ocelle Mare, en dat al sinds 2005. Voordien speelde hij bij Cheval De Froise, maar dat duo bood hem niet genoeg voldoening. Hij wil liever zijn instrument dissecteren, ombouwen, er niet voor de hand liggende geluiden uit halen, dan zich te schikken naar ideeën van iemand anders. Op ‘Temps En Terre’, zijn vijfde album als L’Ocelle Mare, staan negen experimenten, genummerd zoals hij meestal doet op zijn platen. Het is de eerste plaat die hij in een volwaardige studio heeft opgenomen. Voorheen nam hij op in bijvoorbeeld een protestantse tempel of in het woud. Deze keuze zorgt voor een ander geluid, waarin hij ook meer kon uitproberen met een resem instrumenten (banjo, piano, metronoom, mondharmonica, allerlei prullaria en geluidsapparatuur). Toch slaagt hij er in om de muziek, in de meeste gevallen toch (het geschraap op ‘Temps En Terre 8’ hebben we nu wel gehad), boeiend te houden. Het klinkt ietwat als een mengeling van industrial light en ambient met weerhaakjes, en dat is wat ons betreft prima. ‘Peplum’ is alweer het vijfde album van Api Uiz, een band afkomstig uit Bordeaux. Het trio, ook al eens Hapi Wizz of Hapi Uiz genoemd, is al actief sinds 1995 en maakt een dwarse mix van mathrock, jazz en poppy melodielijnen. Instrumentaal allemaal, wat het voor hen nog zo makkelijk maakt. En het mag al eens swingen ook. Luister maar eens naar het huppelende, licht exotische ‘Le Grand Soir En Plein Soleil’, dat ergens zelfs een folky ondertoon heeft. Noisey folkrockpop gemaakt met een punkspirit, zoiets. En met puntige hooks die in het hoofd blijven rondzwerven. Daar is Api Uiz een meester in, het uitermate aanstekelijke en vrolijke ‘Et Moi Auusi, Mais Alors, Avec Un Peu De Moutarde’ voorop. Heerlijke plaat.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
DeuxBoulesVanille_PlaneteGougou
geplaatst:
do 10 mei 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!