Pinned

Al ruim tien jaar begint vrijwel elke recensie van een album van A Place To Bury Strangers met de mededeling dat het de luidste band van New York is. Een decennium waarin het trio rond Oliver Ackermann meer personeelswisselingen kende dan het platen uitbracht, maar ook juist daardoor een steeds nieuwe insteek in die vier albums en handvol ep’s wist te brengen.

En zo ook op ‘Pinned’, de vijfde langspeler van A Place To Bury Stranger; een album dat 100% herkenbaar is als een plaat van A Place To Bury Strangers, maar met een paar duidelijke variaties op het al bekende recept van shoegaze, industrial en spacerock.

Een verandering waarbij een belangrijke rol is weggelegd voor Lia Simone Brasswell, de nieuwe aanwinst op de potten en pannen. Iets wat uiteraard zorgt voor variatie in het drumgeluid, maar de voornaamste aanwinst zit hem vooral in het gegeven dat Brasswell óók zingt en dat dit een verrijking van het geluid is naast en in combinatie met de stem van Ackermann.

Een absolute verbreding van het spectrum, waar de rest van de plaat zich juist lijkt te karakteriseren in een minimalere aanpak dan de voorgangers; minder dichtgeplakt gitaarlagen, minder beginnen op vol volume, meer melodie en daarbinnen ook meer ruimte voor een opbouw naar het moment dat de geluidstsunami zich over je heen stort.

Een aanpak die deze vijfde langspeler velen male spannender maakt dan de voorganger ‘Transfixation’, maar vooral bewijst dat A Place To Bury Strangers nog lang niet klaar is met een voortdurende ontwikkeling die blijft lopen langs de Geuzentitel “luidste band van New York”, maar geen enkel plaat op dezelfde wijze de volumeknop tot elf weet te brengen.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
APlaceToBuryStrang_Pinned
geplaatst:
do 23 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!