Veel meer dan hun collega’s die in andere gebieden werken, knipogen rockmuzikanten graag naar eerdere muziek. Je kunt het ook gewoon recyclen noemen, zoals Gabriella Cohen haar nieuwe plaat begint met ‘Music Machine’, een alleraardigst nummer waarop de onderkoeldheid van The Velvet Underground duidelijk model staat. Voor hetzelfde liedje heeft ze doodleuk het koortje gelift uit ‘Tower Of Song’ van Leonard Cohen (voor zover ik weet geen familie). Tien liedjes later doet ze Hope Sandoval na voor de afsluiter ‘Sky Rico’. Alles daartussen is net zo retro: beetje blues, beetje Velvets, veel girl groups –en weinig eigenheid of risico. Een van de liedjes heeft als refrein ‘I feel so lonely I could die’, om maar eens aan te geven dat je bij Cohen niet al te veel originaliteit hoeft te verwachten. Nee, onvoorwaardelijke liefde voor dit album voelen is behoorlijk lastig. Juliana Daugherty laat veel meer een eigen smoel zien. Ja, ze opereert in een drukbevolkte hoek in de muziek –het grensgebied tussen folk, singer-songwritermuziek en indie– maar anders dan bij Gabriella Cohen struikel je niet over de referenties. Na wat stekelige elektrische gitaren (die evenwel best beschaafd blijven) in het openingsnummer schroeft ze de introversie flink op. Daardoor is ‘Light’ ironisch vrij zware kost waarbij de aandacht soms verslapt, mede omdat de liedjes zich vaak voortslepen. Toch jammer, want Daugherty toont potentie. Hopelijk komt ze op plaat twee met wat spannender materiaal aanzetten.