Pinacolalove

Het Luikse Cocaine Piss maakt al een hele tijd furore op binnen- en buitenlandse podia. De band, Aurélie Poppins voorop, geeft zich elk concert, hoe kort ook (tja, korte nummers en echt veel hebben ze er nog niet), volledig. En dat mag al eens chaotisch, met Poppins tussen het publiek haar teksten schreeuwend terwijl haar kompanen op het podium volledig uit hun dak gaan. Hun album ‘The Dancer’ (ook Hypertension) werd overal de hemel ingeschreven, terecht, dus het was tijd voor een opvolger. Een speciaal geval als je er vroeg bij bent zelfs, het Cocaine Piss pretpakket van ‘Pinacolalove’. Dat is niet alleen de schitterende standaard one sided picturedisc (op vinyl uiteraard), maar ook een set popjes van de bandleden om zelf in elkaar te knutselen, een patch en een stel zelfklevers. Zo van die popjes waar je haakjes moet in pleuren waarna ze armpjes en beentjes kunnen bewegen, de naam ervan ontsnapt ons. Vijf nieuwe nummers en drie covers staan er op. Onmens, Lord Hicks (met ukelele) en Tommy La Menace namen respectievelijk ‘Ugly Face On’, ‘Happiness’ en ‘Sex Weirdos’ van ‘The Dancer’ onder handen. De vijf nieuwe nummers zijn net zo energiek, wild en kort, inmiddels het handelsmerk van deze Luikenaars. Blackup uit Gent heeft enkele jaren stil gelegen, vooral door andere bezigheden van drummer Xavier Benoit, een bekende naam als het gaat om het huren van backlines en tourmanagement. Het bloed kruipt echter altijd waar het wil, en zodoende blaast hij niet alleen zijn label Delboy nieuw leven in, maar ook zijn band Blackup, waar slechts één origineel lid door een nieuweling moest worden vervangen. Dat betekent dat zowel Miguel Moors (ook Crites) en Steven Gillis (Fifty Foot Combo) opnieuw aan boord zijn. En zoals we Benoit kennen, is ‘Clubbing Into Submission’ alleen op een éénzijdig, vier nummers tellend stuk vinyl te verkrijgen. Geen cd, geen download. Dat hoort niet bij de old skool ethiek en dito Ramones/Replacements-punk van het kwartet. Vier nummers, daar moeten we het mee doen. Dat mocht meer zijn, gezien de kwaliteit van de liedjes, die stuk voor stuk kunnen uitgroeien tot oorwurmpjes, zoals dat ook het geval was met veel van de liedjes van voornoemde grote invloeden. Ondanks het soms wat neerslachtige gevoel, denk Wipers en The Saints. Volgend jaar een volledig album, wordt ons beloofd maar eerst de podia afschuimen, samen met Brat Farrar.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
CocainePiss_Pinacolalove
geplaatst:
zo 13 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!