Het eerste wat je moet weten van ‘Piece for Cello and Saxophone’ is dat er geen saxofoon op te horen is. Het is een compositie van Terry Jennings uit 1960, die cellist Charles Curtis al meer dan dertig jaar op zijn repertoire heeft staan. Hij speelde het voor het eerst tijdens een herdenkingsconcert voor Jennings, waarbij La Monte Young de saxofoonpartij zong. In de tijd dat Jennings het stuk schreef, verkeerde hij in de kringen van Young, Yoko Ono en Richard Maxfield. De partituur beslaat een pagina waarop akkoorden genoteerd staan en instructies voor de spelers. De cello speelt de akkoorden. De saxofoon mag daar vrij overheen bewegen, zoals ook Indiase raga’s gespeeld worden. Young heeft twee ingrepen toegepast op de muziek. Ten eerste heeft hij de opeenvolgingen van de akkoorden drastisch vertraagd. Daarnaast is hij afgeweken van de oorspronkelijke opzet: terwijl Jennings binnen de westerse stemming bleef, haalde Young het binnen in zijn wereld van reine intonatie, wat de samenklanken en de melodieën een ander aanzien geeft. Deze opname werd zes jaar geleden gemaakt tijdens een concert in het Courtisane Film Festival in Gent. Curtis speelt de solopartij over de akkoorden, die hij van tevoren opgenomen heeft. Hij maakt er een uitgesproken stuk van. Ritme speelt nauwelijks een rol. Zijn tonen creëren met enige regelmaat wringende effecten. Het is eerder muziek om te ondergaan, dan er de volle anderhalf uur lang geconcentreerd naar te luisteren. De dubbel-lp waarop het is uitgebracht, is niet zo’n handig medium. Een ononderbroken audio-bestand is hier veel beter voor geschikt.