Pi

Twee jaar na hun debuut komt het uit Frankfurt afkomstige trio Nazca Space Fox aanzetten met een opvolger. Ze speelden tussen hun albums heel veel shows, en ze wilden ook de kracht van het live spelen behouden voor ‘Pi’. Dat is in elk geval behoorlijk gelukt. De zes instrumentale nummers klinken, ondanks de perfecte afwerking en goede productie, toch alsof de band in je living voor je neus staat te spelen. De ervaring zorgt er tevens voor dat ze nog meer gefocust spelen, nog gestructureerder en ook nog eens gevarieerder zonder hun liefde voor improvisatie uit het oog te verliezen. Nazca Space Fox speelt dan ook geen postrock en voldoet al helemaal niet aan de clichés van het genre. De band heeft het meer voor een stevige portie riffs die aan metal verwant zijn en ook hun voorliefde voor de fuzzpedaal, stoner en psychedelica stoppen ze niet weg. Door de samensmelting van deze genres, gespeeld in een basisbezetting van bas, drums en gitaar, weet de band moeiteloos te boeien. Spelen met hard en zacht, neen, gewoon vooral hard. En als het moet even lekker uitfreaken of uitbollen.

Het uit Hamburg afkomstige Halma is actief sinds begin deze eeuw. Het streefdoel van het kwartet is cinematografische postrock maken die toch net even anders klinkt dan hun genregenoten. Dat is tevens één van de redenen waarom er nogal eens enkele jaren tussen twee releases zitten. Voorganger ‘Granula’ dateert namelijk alweer van 2015. Echt bekend word je dan als band waarschijnlijk niet, maar het bevordert wel de kwaliteit van de gebrachte nummers. Met uitzondering van opener ‘Advanced Construction’, die er behoorlijk in knalt, houdt de band het op sferische, melancholisch klinkende muziek die ruimte laat om eindeloos weg te dromen. Net als op de voorganger zit die boordevol emotie, wat voor een deel kan komen door de vrouwelijke helft van het kwartet. De zachte hand zorgt voor het ingetogen karakter van ‘The Ground’, die nog net dat tikkeltje gedetailleerder klinkt dan ‘Granular’.

Het Noorse Action & Tension & Space, met leden afkomstig uit onder meer The Low Frequency In Stereo en Lumen Drones, houdt het ook instrumentaal. Geïmproviseerde psychedelische spacerock is het deze keer geworden, ergens tussen The Necks en vroege Pink Floyd in, zeggen ze zelf. En wie zijn wij om hen tegen te spreken, zeker als we het eens zijn na het beluisteren van hun derde album. De Americana-feel van de voorganger is helemaal verdwenen. Julius Lind, Ørjan Haaland en Per Steinar Lie kiezen deze keer volop om te spacen en tonen aan dat ze dat minstens zo goed kunnen als psychedelica met Americana vermengen zoals op voorganger ‘Skåredalen Funhouse’. Elk van hun drie platen kiest een andere weg en toch is elk van die drie platen herkenbaar als zijnde van Action & Tension & Space. Klassemuzikanten dus.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
NazcaSpaceFox_Pi
geplaatst:
wo 30 mrt 2022

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!