Tien jaar geleden bracht het label Ina-GRM een set van tien cd’s uit met als titel ‘Luc Ferrari-L’Oeuvre Électronique’. Het wekte daarmee de schijn dat dit de definitieve uitgave betrof van Ferrari’s muziek op dat gebied, zoals het vorig jaar ook al deed met het werk van Éliane Radigue. Dat er nog veel meer was, bleek uit het lijvige ‘Complete Works’, een overzicht van Ferrari’s werk, samengesteld door zijn weduwe Brunhild en uitgegeven door Thurston Moores Ecstatic Peace Library. ‘Photophonie’ maakt duidelijk dat ook buiten die lijst nog werken opgediept kunnen worden. Van de vier nummers op het album wordt alleen het titelnummer in het boek genoemd. Nu zijn ‘Trans Voices’ en ‘Leica, Tu Écoutes’ vrij kort, maar ‘Il Était Une Fois’ uit 1973 is toch een substantieel stuk. Daarin past Ferrari de collagetechniek toe waar hij om bekend stond. Kinderstemmetjes, knijptoeters, een tuba die aarzelend heen en weer stapt tussen twee tonen, een werveling van orgelklanken die via deinende akkoorden overgaat in een stil melodietje omgeven door elektronische krekels. Wat later doemt een uiterst wankel draaiorgeltje op, dat tevergeefs steun zoekt bij een al even onzeker blaasorkestje. Zo voert hij je van het ene tafereel naar het andere, minder coherent dan ‘Photophonie’ en andere muzikale plakwerkjes die hij maakte, maar net zo luchthartig en humoristisch. En op bepaalde momenten zonder meer betoverend. Het is zonneklaar dat het de moeite loont om in Ferrari’s archieven te delven. Mag nog veel vaker gebeuren, getuige de schatten die daar verborgen liggen.
