De eerste akkoorden op gitaar doen onmiddellijk denken aan het begin van ‘Rock ’n’ Roll Suicide’ van David Bowie, waarin hij de symptomen van besluiteloosheid beschrijft: “je trekt aan een vinger, aan een andere vinger, dan aan je sigaret.” Uitstelgedrag in optima forma. Maar na die eerste paar akkoorden slaat de gitaar een andere richting in, en begint een vrouw te zingen hoe ze als een vlieg op een muur alles om zich heen in de gaten houdt.
Het is zangeres Angel Olsen, die zich vaak begeleidt op niet meer dan een gitaar. De cd ‘Phases’ komt kort op ‘My Woman’, die door vooraanstaande Amerikaanse tijdschriften hoog op de lijstjes van 2016 gezet werd. Het is een verzameling van nieuwe nummers, thuis opgenomen demo’s en materiaal dat ze nog ergens op een plank had liggen. Zacht hese stem, de gitaar met een nagalm op enige afstand, alsof die zich een paar meter achter haar bevindt en zichzelf bespeelt. Op een paar nummers voegen drums en bas zich bij haar. Er zit inderdaad iets weifelends in Olsens stem, alsof ze bij al haar teksten toch een voorbehoud maakt. Maar ja, er moet iets gezegd worden, en als het moet kunnen de uitspraken later nog genuanceerd en bijgeschaafd worden.
Olsen heeft soms die snik in haar stem die countryzangers zo op prijs stellen, soms slaat ze door in een hups jodeltje. Haar nummers klinken echter allerminst als voortgekomen uit Amerikaanse boerengemeenschappen. En als ze Californië zingt, bedoelt ze eigenlijk niet Californië. En als je haar daar mee naartoe neemt, mag je haar hart breken. In april kun je haar dat voorstellen. Dan treedt ze op in Kortrijk. Allen daarheen.