‘It’s just a house, not a home’, zingt Myrthe Luyten in ‘Hours’, het openingsnummer van het debuutalbum van haar band Astronaute ‘Petrichor’. Maar de muziek waarover ze die regels zingt, is zo comfortabel en uitnodigend dat je je toch onmiddellijk thuis voelt. Met haar diepe, doorvoelde stem zingt Luyten lome, nazomerse indierockliedjes, die melancholisch zijn op een ontspannen, gegronde manier. Een manier die verraadt dat het verdriet waarover ze zingt – het grootste deel van ‘Petrichor’ staat in het teken van een op de klippen gelopen relatie – al lang geaccepteerd en verwerkt is. Vaak doet de plaat denken aan Calexico‘s ‘Garden Ruin’, met zijn uitgesmeerde woestijnpop-geluid vol lucht en stilte, zo’n plaat die je op de schouders klopt, erkent dat het leven daarbuiten vol miserie en gevaren is, maar je zacht influistert dat alles meestal toch op de een of andere manier wel goed komt, waarschijnlijk. De negen liedjes zijn allemaal beduidend langer dan strikt noodzakelijk, met vaak teksten die bestaan uit één couplet en één refrein die dan allebei een paar keer herhaald worden. Dus hoe fraai die teksten soms ook zijn (“It’s silver and gold/This mighty not knowing although it holds,/my heart in a knot and it won’t come off”), de hoofdattractie zijn ze niet: dat is de manier waarop de liedjes slepen, kabbelen en zich traag wentelen rondom Luytens zalvende stem. Een prachtig volwassen en rijk geluid waarvan we benieuwd zijn hoe Luyten en de haren het hierna verder gaan ontwikkelen.
